Akış
Ara
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Gönderi Oluştur
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.36.27
Büşü
Büşü
@kaptaninpaltosu
Öğretmen
Yüksek lisans
AFYONKARAHİSAR
263 okur puanı
Ağustos 2017 tarihinde katıldı
Şu anda okuduğu kitap
Okuma Hedefleri
İnce Memed bu defa Abdi Ağa’yı öldürdükten uzun bir süre sonra ortaya çıkıyor. Dağlarda yaşadığı zamanlarda köyünde olup bitenleri, köylülerin durumunu köye indiğinde öğreniyor. Abdi Ağa’nın yerine onun kardeşi Hamza’nın geldiğini ve abisinden daha acımasız bir insan olduğunu öğreniyor. Kendi köyü bu anlamda ona düşman kesiliyor.
Kitabın sonuna kadar çok etkin bir rol oynamayan İnce Memed, kitap boyu anlatılan Ali Safa Bey ve Hamza’yı kitabın sonunda öldürüyor. Kendi köyü ise çakırdikenliği ateşe vererek özgürlüğün kutlamasını yapıyor.
Kitapta beni en etkileyen yer, Memed’in çocukken de gittiği Süleyman Emminin evi. Orada içtiği tarhana çorbası, hayalleri, çocukluğu beni inanılmaz etkiledi. Büyüyüp İnce Memed olduğunda da aynı eve saklanıp sığınması, orada güzel karşılanması, yine lezzetli bir tarhana çorbası içmesi… yıllar sonra varmak istediği köyü hatırlaması…
Diğer yandan insanın ne kadar acımasız, çıkarcı ve yalancı olabileceğini gördüm. Her ne kadar bu bir kurgu olsa da maalesef karşımıza çıkan insan tipleri. Köylünün; çıkarları için İnce Memed’e iyi davranması, işler umduğu gibi gitmeyince de ona bilenmesi oldukça üzücü. İlk kitaptan daha çok zevk almıştım, bu da farklı açılardan güzel bir romandı. Dili zaten çok akıcıydı. Bütün Çukurova’yı hissetmek mümkün.
Kendine ait bir bakış açısı ve dili olan bir yazar Oscar Wilde. Dorian Gray’in Portresi’ni okuduğumda beğenmiştim kendisini. Bu kitapta da insana, aşka, sanata, ilişkilere dair sözleri var. Bazı sözleri üzerinde uzun uzun düşünülmesi gereken sözler. Bazı düşünceleri ise çok yerinde. 
Ahh İnce Memed. Açlıkla, fakirlikle, sevdayla baş başa kalan; çocuk yaşta zulme başkaldıran Memed. Ne hikayeydi, hepsini içimde yaşattırdı. Hatçe’nin öldüğü yerde bir garip hallere girdim. Çaresizlik gibi bir şeydi. Bebek kaldı annesiz sonra babasız… Yahu ne acıdır bunlar böyle, sonu gelmez mi diye sordum durdum. İşte hayat böyle. Kim bilir bu hikayeyi ne insanlar yaşadı. Hepsi ülkenin de insanımızın da gerçeği. Bugün Abdi Ağalar bitti mi sanki. Hele kitapta köylünün halleri…
Sözün kısası, üstüne binlerce cümle kurabilirim kitabın. O denli etkiledi beni. Dil, söylemler, tasvirler, her şeyiyle gönlümde taht kurdu ilk kitap. Umarım diğer kitaplar da böyledir. Heyecanla devamını okumayı bekliyorum.
Okur Takip Önerileri
Ayaşlı İbrahim Bey’in dokuz odalı dairesindeki bir odada kalan yazar, orada kalan kişilerle yaşadıklarını anlatıyor. Kitap, 1930’lu yıllarda insanımızın yaşayışını, kültürünü, kavgalarını, sevdalarını anlatıyor.
Bir romana göre olay örgüsü biraz değişik. Aslında belli bir olay yok denilebilir. Bu haliyle kitap, bir uzun öykü formuna daha uygun. Dili sade, anlatımı akıcı.
Kitabı okurken fark ettim ki bizim insanımız şimdi nasılsa yıllar önce de aynıymış. Nedense bu topraklarda ilerleme pek kaydedilmiyor aksine olaylar ve durumlar biraz şekil değiştiriyor. Geçim derdi, ekonomi, insan ilişkileri, yaşayış biçimi hemen hemen bugünle aynı hatta resmen aynı. Beni bu anlamda biraz üzdü diyebilirim. Yazarın sürekli evlenme isteğinden bunaltı gelmişti neyse ki evlendi. :) Velhasıl, zihin dinlendirici bir roman diyebilirim.
Ahh ne muhteşem bir kitap! Sanırım son zamanlarda okuduğum en etkileyici kitaptı. İçime işledi.
Son yıllarda yaşadıklarım yüzünden acaba şunu şöyle yapsaydım nasıl olurdu, bunu böyle deseydim nasıl olurdu, diye çok düşünüyordum. Demek ki Nora gibi hayatımın bitmekle devam etmek arasındaki Gece Yarısı Kütüphanesine gitseydim ben de ortalama aynı şeyleri yaşayacaktım. Ve kendi hayatımın diğer seçeneklerden daha iyi olduğunu düşünecektim. Güzel bir kurgu, iyi bir bakış açısı.
Neyi seçersek seçelim, neyi nasıl yaşamayı tercih edersek edelim sonuçta bu hayat bize ait. Yaşadığımız sürece aklımızdaki iyi ve güzel şeyleri yapabilmek mesele. “Henüz vakit varken gülüm.” diyor ya şair, onun gibi işte.
Moni ve arkadaşları tren hikayesi yazma ödevini büyük bir ciddiyetle yaparlar. Hikaye yazabilmek için kendilerini geliştirirler. Böyle en sonunda her öğrencinin yazdığı hikayeleri birleştirip uzaya giden tren hikayesini yazmaya karar verirler.
Kitapta çocukları geliştirecek, yaratıcı pek çok detay var. Hayal güçlerine bu kitabın katkısı olur diye düşünüyorum.
Kitabı öncelikle psikolog, psikiyatr veya psikoterapist gibi alanlarda çalışanlara ya da bu alanlara ilgi duyanlara önermek istiyorum.
İncelememe gelirsem, doğrusu kitaptan etkilendim. Genel olarak her suçluyu “suçlu, katil, hırsız” vesair diye adlandırırız ama anlamak ya da anlamaya çalışmak konusunda hep eksik kalırız. Hoş bu bizim görevimiz değildir ama kendi deneyimlerime dayanarak hiçbir şey sebepsiz değildir, buna inanırım.
Kitapta da adli psikiyatrist, kendi hastalarından bahsediyor ve onların acı hikayelerini gözler önüne seriyor. Tabi hiçbir suçluyu haklı çıkarmak gibi bir durum söz konusu değil. Kişilerin hikayesini okudukça kimsenin hiçbir şeyi durduk yere yapmadığını anladım. Ailesi tarafından kabul edilmeyen ve beğenilmeyen, ruhsal hastalığa sahip bir bireyin babasını öldürmesi örneğin. İnsan değişik bir varlık vesselam.
Balkabağı okulundaki öğrenciler gezgin olmak için eğitiliyor. Bir gün okulları bir fırtınaya kapılıyor ve hiç bilmedikleri bir yere uçuyor. Öğretmenler ve öğrenciler buradan kurtulabilmek için bir plan yapıyor ve beş kişilik ekip çevreyi keşfe çıkıyor. O sırada yapay tohum üretmek isteyen bir çete tarafından kaçırılıyorlar. Bir şekilde polisler tarafından hem kendileri hem okuldaki diğer öğrenciler kurtarılıyor.
Kitap, başta çok güzel başlamıştı fakat sonu bana göre pek iyi bitmedi. Kitabın başlangıcına göre okuldaki öğrencilerin ve öğretmenlerin kendi çabasıyla okullarını kurtarmasını beklemiştim. Fakat kitabın sonu hiç alakası olmayan bir tohum olayına bağlandı. En azından kitap benim beklentimi karşılamadı. 
Zürafa resmi çizemeyen ve çizemeyeceğine inanan bir çocuk Moni. Öğretmeni sayesinde bu inancı kırılıyor ve harika zürafa resimleri çizmeye başlıyor. Hayalindeki zürafalar uçabiliyor, uzaya çıkabiliyor, bilgisayar oyunu tasarlayabiliyor. Bir zaman sonra bu tutku tüm hayatına yayılıyor. Farklı olmak hoşuna gidiyor ve yapabildiğini görmek onu mutlu ediyor. Bir zaman sonra diğer arkadaşları onun resimlerini garip bulsa da hemen fikri benimsiyorlar ve güzel zürafa resimleri çizmeye başlıyorlar.
Sadece çocuklar için değil yetişkinler için de harika bir kitap. Birbirimizden farklı olduğumuz, farklı düşündüğümüz, farklı davrandığımız için aslında çok şanslıyız. Her yaştan okurun okuması gereken bir kitap .
Savaştan, yoksulluktan, hayat şartlarından etkilenen bir çiftin hikayesi. Evliliğe farklı bir bakış. Belki de çoğunluğun düşündüğü ama söylemeye cesaret edemediği şeyler. Para, para ve para sonrası.
Fred; savaş görmüş, pek çok kez iş değiştirmiş evli bir adam. Karısı Kaete, ikisi ölmüş beş çocuklu bir kadın. Fred, yaşadıkları odadan ve yoksulluktan dolayı ailesini terk eder. Karı koca sadece belli zamanlarda otellerde buluşurlar. Bu durum belli bir süre sonra yeniden hamile olan kadını rahatsız eder ve eşinden ayrılmaya karar verir.
Kitapta ruhsal süreçler dışında manevi durumlardan da söz edilir. Zaten kitabın adı da çarmıha gerilme olayından gelir. “Onu çarmıha gerdiler ve o hiçbir şey demedi.” sözünü kilisede duyan kadın, önceleri sessiz kaldığı ve katlandığı durumlar için “ve o hiçbir şey demedi ama ben dedim.” diyerek kendini ortaya koyar. Bende merak uyandıran bir kitaptı ve okuduğuma sevindim.
Okulu sevmeyen dört çocuğun eğlenceli yolculuğu. Güzel anlatım, gözlemler, yaratıcılık… Çocuklar için olduğu kadar yetişkinler için de güzel bir kitap. Hepimizin bir zamanlar sorduğu soruyu cevaplamışlar: Okul neden var? :)
Orhan Kemal; anlatımıyla, diliyle, gözlemleri ve insanların yaşamlarına değinmesiyle okumayı çok sevdiğim bir yazar. Bu kitapta fabrikada çalışan Cemile adındaki bir kızla Necati adındaki bir katibin aşkıyla beraber yoksulluğu, fabrika hayatını anlatmış.
Kitapta kadınlara bakış çok dikkatimi çekti. “Kız kısmını bırakırsan ne yapacağı belli olmaz.”, “Kız demek dert demek.” gibi söylemler beni çok etkiledi. Olaylar arasında kadınlar hem fabrikada çalışıyor hem evin işlerine koşuyor, tabiri caizse hayatın her alanında köle gibi çalışıyor. Buna rağmen aşağılanmaktan geri kalmıyor. Bu bakış, gerçek hayatta da hiçbir zaman silinmediği için beni çok üzdü.
Kitabın sonu daha farklı olabilirdi. Sanki olaylar daha bitmemiş gibiydi, çoğu şey detaylandırılmamıştı. Buna rağmen kitap güzeldi. Türk Edebiyatı için önemli bir kalem.
Şöyle biraz zihnim okuma olarak dinlensin diye elime almıştım, tam dinlendi. Kitap, ekonomik özgürlük isteyenler için yol gösterici. Yatırım, borsa, birikim, birleşik getiri gibi kavramlara dayanarak yazılmış. Bu konularda hiç bilgisi olmayanlar için çok iyi bir başlangıç. Ve dili de buna göre çok sade. Bu alanlarda ilerlediyseniz eğer, kitap sizi sıkacaktır ve dili de hafif gelecektir. Ekonomik özgürlük isteyenlere tavsiye.
Yazsonu. Yaz bitişlerini hiç sevmem, sanki beni bir daha bulunmaz bir şey terk ediyor gibi gelir. Bu kitapta da beni bir çok şey terk etti, bana bir çok şey katıldı. Bende bir sürü soru işareti kaldı. Bu hikaye var mıydı bilmiyorum. Oysa “her şey olması gerektiği gibi olmaktadır.”
Yazsonu, roman içinde bir roman gibi. Zaman kavramı, hayal, ruhsal dünya ve daha bir sürü şey birbirine karışmış ve belirsiz. Yazarın gözlemlerini, cümlelerini, bazı ruhsal çözümlemelerini beğendim. Bazı yerler fazla akıcı iken bazı yerlerde okumak benim için epey zor oldu. Yine de pek çok şeyi sorgulamamı sağladı. “Bir kimse, neden oltasını, içinde tek balık olmadığını bildiği göle sarkıtır?” Cümlesi kendi içimdeki çoğu mücadelemi, hayatımdaki seçimleri sorgulattı. Geriye ne kaldı? Var olup olmadığını bilmediğim bir yazsonu buluşması.
Bir olay, hareketli bir şeyler okumak isteyen için bu kitap uygun bir seçim değil. Hele hele zihni dinlendirmek için okunacak bir roman hiç değil. Ortalara doğru başladığıma pişman olsam da kitabın sonunda romanı beğendiğimi fark ettim. Benim gibi tanımsız bir ruh dünyanız varsa okuyabilirsiniz.
Gölgeler; çok zarif, ince bir kitaptı. Aslında tam ruhuma göre diyebilirim. Zülfü Livaneli değerli kişileri toplayıp müstearlarıyla bir uzun öykü yazmış. Tabi ki beni en çok cezbeden Atatürk ve Attila İlhan oldu. Konuşmalar, hikayeler, şiirler, ara ara şiirlere güzel göndermeler… Böyle edebi incelikler bana her zaman çekici gelmiştir.
Kendimce Attila İlhan’ı biraz daha aradı gözlerim. Yine de sevdim, beğendim kitabı.
