HAKSIZ YERE BİTEN HAYATLAR
Yasin Bey’in sağ kolundan tutan bir asker, sol kolundan tutan diğer askerle birlikte rutubet dolu, dar, karanlık koridorda ilerliyorlardı. Yasin Bey etrafı detaylıca inceliyordu. Nasıl olsa ömrünün geri kalanını burada geçirecekti.
Dar uzun koridordan bir süre daha ilerledikten sonra sağ koluna girili olan asker Yasin Bey’in kolunu bırakıp
Nasıl tutayım ki ruhumu, değmesin diye seninkine?
Nasıl tutup da kaldırayım onu senin üzerinden başka şeylere?
Ah karanlığın ortasında yitik bir şeylerin içine koymak isterdim ruhumu,
yabancı, sessiz bir yere,
senin derinliklerin titreşirken titreşmeyen.
…
Rainer Maria Rilke
Parlayınca güneş penceremden
Silince gölgeleri yastığımdaki
Uyanacagım zaman korkmadan
İnsanların beklediği gibi olmamaktan
O zaman yeterli olacak
Sadece kendim olmam
Biliyorum bir gün
Cesaret edeceğim dans etmeye
"Sonsuz bir karanlığın sonsuz bir denizin ortasında ayakta durabilecek bir kaya parçasının üstünde sonsuza kadar durmaya razıydı, bile bile ölmektense. Yaşamak, sadece yaşamak! Hayat ne olursa olsun yaşamak..." - Fyodor Mihailoviç Dostoyevski - Suç ve Ceza
Gözlerini kapat benim yanımda
Endişe etme
Kimse incitemez seni asla
Beni göremeyeceğinden de sakın korkma
Ben o zifiri karanlığın ortasında
Güneşi taşıyan bir aşk bırakacağım yollarına
Sen adım attıkça ben yanaşacağım sana
Sen kayboldukça ben bulacağım seni
Tekrar tekrar inatla.
Kocaman bi karanlığın ortasında dizlerimi karnıma doğru çekmişim.
HİKAYENİN DEVAMI BELKİ SONRA
Bozkırın ortasında alaca karanlığın derinliğinde dört nala koşan atları gördüm. Rüzgarla yarışırcasına koşan bu atlar da neyin nesiydi? Bir karga uçup geldi karşı evin bacasına kondu ve o bed sesiyle etrafı inletti. Ya da ben öyle sandım. Atlar döndü dolaştı karşı evin kapısında durdu. Atlardan bir bir indi süvariler.. perdenin arkasında onları
Günün Şafağında
Kenetlenmiş anaforun bıçak yüklü gövdesi, vicdanımızı biçerek, kanımızda billurlaşıyor... Direnen insanlıksa, bir pervasızlık buudunda yapayalnız gözüküyor, bön tavırların anlayışsızlık hududunda... Kaybolan haysiyet; gözleri kan çanağına dönmüş karanlığın bir tutamlık aydınlığında, gırtlak hela arasında kesintisiz; ahlaki zaaflı neferlerini konuşuyor... Sonlara doğru yaklaşırken anlaşılıyor; fayda yok, yanlıştan doğruya; galip geliyor insanlık... kaybederken bizler, anlayamamıştık; silinecek ve muhtemelen ezilecektir tenimiz. Kanayacak daima yaramız, ellerimiz kaldıramayacak çelik yükü; son süratte biçecek düstur, kimliğimizde afallatacak bizleri! Kaçınan ve bizi bulmasın istenen; bir yalancıyı gövdesinden, ansızın yakalayacak! Yukarı aşağı şehirlerinde dolandığımız hayat, ramak kala yanımızda dayanarak, kalbimizin ta ortasında; nefretimiz, hıncımızda kaybolacak...
Bir gıdım şiir ruha iyi gelir.
"Gözlerini kapat benim yanımda
Endişe etme
Kimse incitemez seni asla
Beni göremeyeceğinden de sakın korkma
Ben o zifiri karanlığın ortasında
Güneşi taşıyan bir aşk bırakacağım yollarına
Sen adım attıkça ben yanaşacağım sana
Sen kayboldukca ben bulacağım seni
Tekrar tekrar inatla."