Her güne cinayet, taciz ve tecavüz haberleri ile uyanmak beni derinden etkiliyor. İnsanlığın bir türlü engellenemeyen korkunc gidişatını izlerken dehşete düşüyorum. Bugün biraz içimi dökmek istedim.
Kadını, erkeği, çocuğu, yaşlısı, hayvanı fark etmiyor artık. İnsanın oldugu her yer tehlikeli. Bir "katliam toplumu" haline geliyoruz farkında mısınız? Cebini ve mevkisini düşünen insanlar boş vaatlerde bulunarak umutlarımızı katlediyor,dağ deyip sırtımızı yaşayacağımız babamız, abimiz ve büyüklerimiz tarafindan şiddet , taciz ve tecavüze uğruyoruz. Öz kızınıza, öz torununuza göz dikecek kadar aşağılık olduğunuzu görüyoruz. Önce aile kavramına inancımız katlediliyor, sonra bizzat kendimiz sizin kirli ellerinizle katlediliyoruz. Bir gece yarısı bir kedinin acı dolu çığlığı ile uyanip ertesi sabah çöpün yanında kan dolu bedenini buluyoruz. O el kadar bedeni toprağa gömerken akıttığımız her göz yaşında insana dair inancımızı katlediyorsunuz. Eşiniz çayınıza şeker atmayınca canına kıyıyor, sevgilinizden ayrılınca pompalı tüfeklerle saldırıyorsunuz. Aşka ve sevdaya inancımızı katlediyorsunuz.
Namusu iki bacak arasında arayıp insan ahlakına ters olan ne varsa yapan yaratıklara sesleniyorum. Bu dünyada aldığın ilk nefeste bir vicdanın vardı hani. Sahi ne oldu ona? Senin beni, umutlarımı, gülüşlerimi ve hayallerimi katletmeye ne hakkın var?