Misafiri buysa ben o Tanrıdan vazgeçtim.
Ben artık bitmiş bir adamım, der, buna da kendisini bir kere inandırırsa, insanın düşemeyeceği alçaklık Çukuru kalmaz.
Sayfa 222Kitabı okuyor
Her ölen insan, yaşayanların bir parçasını da beraber öldürmüş olur.
Sayfa 221Kitabı okuyor
Kâmil Bey, Tevfik Fikret'in "Sis" şiirini hatırladı. Şair, kocaman bir çocuk gibi, sevdiği şehrin taşına, toprağına öfkelenmiş, onu biraz da haksız yere hırpalamıştı. Oysa İstanbul da bütün öteki şehirler gibi, üzerinde yaşayan insanlar iyi, haklı, güzel işler yaptıkları zaman, böyle kasvetli günlerde bile temizlenip gençleşir... Her yerinde korkaklık, adilik, yeniklik varsa suç onun mu?
Sayfa 104Kitabı okuyor
Ölüm öyle tuhaf bir şey ki…Hayatla iç içe bulunduğu halde ,aynı zamanda hayatla hiçbir alakası da yok…Tasavvur bile edemiyoruz…
Sayfa 114Kitabı okuyor
