Yaşama tutunmak için neden arıyoruz …
😓Yaşamak istiyorum. Hayatı yazmak, okumak, hissetmek, kendimi bulmak… Ve bir neden arıyorum bitmek bilmeyen bir arayışla çabalıyorum!!!
Yaşama Tutunmak İçin Nedenler
🌞🌼GÜNAYDIN 1K🥀🥀🥀
Doğduğum, büyüdüğüm yerden hiç gitmeseydim bunlar yine olur muydu? Bazı şehirler tanıdım çünkü. Önce anlamadım insanları. Sonra da ne yaparsam yapayım anlayamayacağımı anladım. Daha kendimi bile anlamazken... Azınlıkla güldüm, eğlendim; çoğunlukla gülüyor, eğleniyor gibi yaptım. Kısmen de astım suratımı, oturdum aşağı. İşte o zaman da fark ettim
Gece
Kaybettiğim kendimi arıyorum, tam bulduğumu sandığım zaman yeniden bir yok oluş.
Hayat üstüme üstüme geliyor, sanki her adımımda biraz daha daralıyor dünya. Kendimle olan savaşımın tam ortasında, düşmanımın kim olduğunu sorguluyorum. Ben miyim kendime düşman, yoksa bu içimdeki huzursuzluk mu beni sürekli yargılayan? Nedir bende eksik olan, neyin yokluğunda kayboluyorum?
Dünya kötü mü? Evet, cevabım net. Ama bu anladığım dünyada, beni anlamayan kim? Kendim mi, yoksa başkaları mı? Belki de asıl sorun, kendimi anlayıp dünyayı anlamayı başaramamış olmamda. Bir düşüncem bin düşünceme düşman, neye güvenmeli bu karmaşa içinde?
İnsanoğlu kendi doğrusuna yanlış mı bakar, yoksa ben mi yanlış görenim? Bu sorularla boğuşurken, her bir yanıt yeni bir soruyu doğuruyor. Güvendiğim ne varsa, hepsi birer birer anlamını yitiriyor. Belki de güven duygusunu yanlış yerde arıyorum. Belki de doğrunun ne olduğunu bilmek imkansızdır.
Her köşede bir ironi, her adımda bir trajedi saklı. Düşüncelerim arasında kaybolurken, bir an durup kendime soruyorum: Acaba yanıtı bulmak mı önemli, yoksa arayışın kendisi mi? Belki de asıl mesele, bu karmaşık düşünceler arasında kendimi bulmak, kendimle barışmak.
Düşüncelerim beni nereye götürürse götürsün, hayatın bu devasa labirentinde bir yol bulmaya çalışıyorum. Ve belki de en önemli şey, bu yolda kaybolmaktan korkmamak. Çünkü bazen kaybolmak, kendini bulmanın tek yolu olabilir.
Kendime yabancılaşmanın en derinlerinde dolaşıyorum. Ne kendimle ne de dünyayla bir bağ kurabiliyorum. Sanki hayattan, varoluştan soyutlanmışım. Kavramlar, durumlar, insanlar... Hepsi bana öylesine uzak, öylesine anlamsız geliyor ki. Gelecek? Meşhur bir hayalet gibi önümde salınıyor. Beklentiler, umutsuzlukların girdabında eriyip gidiyor. Ne
kendime not olsun diye yazdım, herhangi birinin okumasına gerek yok.
gerçekten hiç iyi değilim, dokunsalar ağlayacaksın derler ya işte o durumdayım. kendimi bu yaşıma kadar asla anlamadım, anlamaya da tanımaya da çalışmadım. bilmiyorum ben nasıl bir insanım? iyi mi, kötü mü? hepsi şahsi bu hissettiklerimin. çünkü sorunu hep kendimde arıyorum. bazı insanlar çok kötü biri olduğumu, kitaplarımın kalitesi kadar