Akış
Ara
Keşfet
Ne Okusam?
Giriş Yap
Kaydol
Alışveriş
Keşfet
Kitaplar
Yazarlar
Okurlar
Kitap Türleri
Dergiler
Çevirmenler
İncelemeler
Alıntılar
İletiler
1000Kitap Android UygulamasıÜCRETSİZ – Google Play'den indirin
1000Kitap iOS UygulamasıÜCRETSİZ – App Store'dan alın
ŞartlarGizlilikTopluluk KurallarıHakkımızdaReklam VerinİletişimKütüphanecilerDizinlerÇerez Politikası
©2024 · 1000Kitap Web Uygulaması · 2.38.13
Yazarın daha önce iki kitabını okumuştum. "Bir Avuç Aşk" ve "Gönülçelen" ikisinde de erkek karakterler beni fıtık etmişti. O kadar gaddar, kibirli ve kuraltanımazlardı ki, bu kitapta da öyle olmaması için dua ettim. Adamımız Liam bir korsanfı evet ama asla gaddar ve acımasız değildi. Kızımız Katherine (18) çok saftı ve aptalca şeyler yaptı, o nu da yıllarca manastırda yaşamasına ve yaşının cehaletine veriyorum hadi. Yine de bir sahne vardı ki bana kitabı kemirtti resmen. Liam'ın ona ihanet ettiğini düşündüğü ve onunla yüzleştiği sahne. Adam neden yaptığını açıklamaya çalışıyor ama bizimkisi dinlemek yeribe onu hem suçluyor hem de kalp kırıcı ortada olmayan şeyler söyleyip duruyordu. Liam sonunda kızdı ve çekti gitti. Ondan sonra ikisinin de başına gelmeyen kalmadı tabi. Hak etti mi, bence Liam hak etmedi ama Katherine biraz dinlemeyi öğrenmeliydi.
Neyse efendim. Uzun soluklu bir romandı. Soluğumu tutarak okuduğum yerler bolcaydı. En nefret ettiğim karakter Kraliçe Elizabeth'di kadını yolmamak için kendimi zor tuttum. Her şeyiyle bol entrikalı bol aşklı bir Historical'dı. Bittiği için üzgün değilim :)
KÜÇÜK AĞA PENCERESİNDEN GÜNÜMÜZE BAKMAK
Tarık Buğra yaşasaydı eğer; teşekkür etmek isterdim ona. Derdim ki: “Tarık hocam, bana tarih okumayı sevdirdiğiniz için size çok teşekkür ederim…”
-
Çolak Salih’le giriş yaptığımız mücadele yıllarından Küçük Ağa -ya da İstanbullu Hoca mı demeliydim- ile çıktık. Bu vatanın hangi evladı Küçük Ağa romanın son sayfasını da okuyup kapağı
"Bu kitap, geçmişini yakıp da gelmiş bir gencin hikâyesi...
Yolunu kaybetmiş, kafası sorularla dolu, söz dinlemez, asi bir gencin...
Sayfaları çevirip okumaya başladikça bu hikâyenin hayat kadar gerçek olduğunu göreceksiniz.Kendimi merak ve heyecan içinde bulup kitap aklımdan çıkmadı.
Öyle ki; her cümlesi bir kor gibi yüreğime düştü,yer yer duygulandım, heyecanlandım, kızdım,hey büyük Allah'ım dedim.Duygu yüklü ve hayret verici olaylar beni alıp götürdü.Bu yaşanmış içli hikâyeyi okumaktan ziyade yaşadım.Bu hisle kitap bitene kadar elinden bırakmadım.
Ve en sonunda da;
“Böyle bir son olamaz!” diye çok şaşırdım.
Ve kitap bitti.
312 syf.
2/10 puan verdi
Bu Kitabı Okumak Yerine Puslu Kıtalar Atlası'nı Bitirebilirdim.
Normalde yeteri kadar sevmediğim, üzerine bir şeyler söylemeye gerek duymadığım kitaplar hakkında inceleme yazmam. Fakat bu kitabı okuyacak birisi olursa kendisinin ne beklediğini bilsin ve ona göre okusun diyerek şu kısacık ömrümüze ne kadar çok okunması gereken kitap sığdırsak o kadar iyi bakış açısı ile yazıyorum bu satırları.
Kitabı ilk
Bugün bu kitabı bitirdiğimde şu soruyu sordum kendime: " neden hep psikolojik veya felsefik kitapları okuyorsun" diye. Çünkü hayata geç başlamış, yanlış yönlendirilmiş, sömürülen bir eğitimle eğitilmiş, travmatik çocukluk dönemi yaşamış bir birey olarak kendi kendimi; anlamaya, çözümlemeye, geliştirmeye çalışmamdan dolayı bu tür kitapları okuyorum. Kitapta da anlatılmak istenen durum da tam olarak bu. Şizofrenik, histerik, nevrotik veya çocukluk travmalarını yaşayan bireylerin yaşadığı sorunların nasıl çözümlenebileceğini, hayatını ne kadar etkileyebildiğini anlatarak buna çözüm yolları aramaya çalışmıştır. Bilinçdışına attığımız gerçekleri inkar edip yalan dolan bir maskeyle olamadığımız bir benliği yaşamayı tercih ediyoruz. Bizim topluma gösterdiğimiz vitrinlik benliğin yerine rüyalarımızdaki gerçekleri gözardı ettiğimiz sürece kendi gerçek benliğimize ulaşamayacağımız acı gerçeği ortaya çıkıyor. Genel olarak Freud'un psikanaliziyle kendi düşünce yapısını oluşturmaya çalışan Erich Fromm'un kitaplarnı okumayı seviyorum. Okuduktan sonra sizin de seveceğinizi düşünüyorum. Kitapla kalın
Beyin Fatal Error :)
Bu kitabı okumak istememim sebebi.
Kendini hayatın koşuşturmacasından, gürültüsünden ve kalabalığından kurtarıp dağlara, bayırlara doğaya ve en önemlisi insanlardan kaçarak yalnızca kendi ruhunu dinlemek isteyen bir meczubun hikayesi olarak düşündüm. Kitap bildiğim metafor çıktı. Ama düş kırıklığı da yaşatmadı !
Sindirilmesi çok zor bir kitap diyebilirim. Yazılması bi yana okuduğundan bir şey anlamaz mı insan? Bazı cümleleri bir kaç kez okuduğumu anımsıyorum. Her okuduğuma sabır deyip duruyorum. Sabır da bir yere kadar. Kıvrak bir el hareketiyle kitabı fırlatır gibi kütüphaneye yerleştirdim. Başka bir kitaba başladım. İşin kötü tarafı okuduğum kitaba odaklanamıyorum. Aklım Zerdüşt’te! Her neyse Nietzche ye haksızlık ettiğimi düşündüm. Ön yargımdan kurtulup tekrar aldım kitabı elime, okumaya kavramaya idrak etmeye çabaladım. 3. Bölüme kadar halen pek bir haz aldığım söylenemez. İmdadıma 4. ve son bölüm yetişti çok şükür ve olaylar kafamda şekil almaya başladı. Kitap beni kendine çekmeye başladı daha doğrusu bunu sağlayan zerdüşttü dostlarım :)
Çok fazla detay vermek istemiyorum. Felsefeciler için okunması gereken bir kitap hatta sosyolojiyi de buna dahil edebilirim.
Bünyesinde bulunduğumuz şu kapitalist düzenin, insan hırsına, kazanma arzusuna ve her şeyi doyumsuzca isteme düşüncesine karşı Zerdüştün şu sözü, kitabı benim için özetleyen en güzel sözdür.
"... – oysa insanlar da ağaç gibidir.
ne kadar yükseğe ve aydınlığa çıkmak isterse, o kadar kuvvetle toprağın altına inmek ister kökleri, karanlığa, derinliğe – kötülüğe."
Mutlu Geceler..
