yalnızlıktan artık başkalarının nasıl olduğunu yüzlerinden ne hissettiklerini anlayabiliyorum, biliyor musunuz herkes yalnızlığı cok kötü tadacak işte o zaman bana yalnızlık kolay daha iyi kendini sev diye konuşanlar o ümitsizlikten çıkabilecekler mi bakalım yalnızlığı seviyorum diyenler kendilerini kandırmasınlar boşuna herkesi anlayabilirim istediğiniz her insanın içini görebilirim empati kurabilirim o yalnızlık insanı sanki uçaktan paraşütsüz atılması gibi bişi ama düşeceğiniz bir yer yok sadece süzülüyorsunuz süzüldükce hızlanıyorsunuz ve acı çekiyorsunuz ama o acının sızının bir sonu yok o sızı acı devam ettikce o yalnızlık kendinden başkalarından nefret etmeye başlatıyor insanı nefret etmeler dışlamalar bağırmalar sinirlenmeler laflarına gelememeler ve sonra diyorsunuz ki neden yalnızım diye kendinize ve sorun bende, evet sorun bende, neden mi insanları anlamıyorsun, anlaşamıyorsun hep ortalığı kızıştırıyorsun veya konuşmayarak da kötü ediyorsun gülüyorsun kötü oluyorlar, bakmayarak gülmüyorsunuz yine kötü oluyorsunuz 'acılaştım' artık hiç bişe hissetmiyorum hiç bir acı hiç bir duygu hiç bir sezgi hissetmiyorum, intiharı seçmeyin intihari deliler seçer yaşamayı ise güçlüler seçer ama ikisinin de sonu aynıdır.