İlk kitap olan Ayçiçeği Karnavalı'nı okumuş ve çok beğenmiştim. O kitap Çiçek'i geri planda bırakıp şanslı olan, zengin bir aile tarafından evlât edinilen Dolunay'ın yaşadıklarını anlatıyordu. Bu kitap ise ikizler arasından hayata yenik düşen, yetiştirme yurdunda büyümek zorunda kalan sonra da sokaklara düşen Çiçek'in neler yaşadığını, hissettiğini anlatıyor.
Kitabı okurken Çiçek yüzünden sinir krizi geçirmemek için direndim resmen. Her ne kadar aksini iddia etse de psikolojik tedaviye ihtiyacı olan bir karakter ve psikolojik tedaviye ihtiyaç duymakta çok haklı. Öyle şeyler yaşamış ki hem yok artık dedim hem de içimde bir yerde abartı değil, onun konumunda birinin bu ülkede, bu dünyada bunları yaşama ihtimali çok yüksek dedim.
Sıcak evinde uyuyabilen birçok insanın yaptığı gibi, yaptığımız gibi görmezden gelinen gerçekleri o kadar sert bir şekilde yüzüme çarptı ki kitap içim ölesiye buruldu. Nerdeyse her bölümde yutkunmama sebep olacak şeyler okudum. Hele de Çiçek'in yetimhaneden çıktıktan sonra yaşadıklarını hazmedebilmek için kitabı bir süre elimden bırakmam gerekti.
Kitabın sonunda ise ağladım. Evet evet bildiğiniz oturup ağladım. Böyle bitmemeliydi dedim. Çiçek'e ayrı üzüldüm, Ayza'ya ayrı..
Ahhh Ayza üzümlü kekim.. Hem bu kadar yakışıklı, hem zengin, hem başarılı, hem zeki hem de iyi kalpli olmayı nasıl başarabildin acaba sen? Bu kitabın girişinde bir not olmalıydı "DİKKAT: Ayza karakteri tamamen hayal ürünüdür. Lütfen varlığına inanmayınız" diye.
Kitap çok güzel arkadaşlar. Kesinlikle tavsiye ederim.
N. G. Kabal 
03:03 Dolunayda Açan Çiçek
