Əsər mif və gerçəkliklik paralelində irəliləyir. Mamırlı yazıların sirrinin açılmağa çalışılması pircanlı kəndinin sonunu gətirir. İnsanların yalanı , kələkbazlığı öyrənməsi ilə fəlakətlər: aclıq, səfalət özünü göstərir. Dünya dəyişmirdi, insanlar dəyişirdi. Yaxsı olan isə insanların bunun fərqində olmasıidi. ( and içməkləri artiq tövbələri idi) Onların bütün fəlakətlərin səbəbi kimi övliyaları görməsi isə başqa məsələdir. Ağ göl, iydə ağacı yeri gəldikcə insaniləşdirilir yazıçının timsalında.
Cəhalətin hökm sürdüyü yerdə insanların ağacı , gölü ,hətta öz içlərindəki sadə kəndlini belə kultlaşdırma, müqəddəsləşdirmə çabası boşa çıxır. Hər kəsin həm müqəddəsləşdirdiyi, həm gorxub, həm arxasınca danışdığı ,hörümçək əndamlı Camal atanı sevdim. O ədalətin ,heç vaxt gerçək olmayan saf dünyanın rəmzi idi. Əsəri axıra kimi bitirməyimə, sona çatmağıma səbəb də elə o idi.
Övliyalar Camal atanı aparır..
Kənd alovların içində qalır.
Son .Yəni ,bu da axırı
