Sonu beni derinden sarsan, muazzam bir Yaşar Kemal eseridir.
Ne Ahmet ne de Gülbahar gün yüzü görmediler, gelenek görenekleri batsın dedirtti. Mahmut Han’ın inatçılığını kendi öz babamdan bilirim, muhtemelen o olsa, o da öyle yapardı. Efendim nereden biliyorsunuz diye soracak olursanız şöyle açıklayayım; biz de yedi sülale Ağrılıyız. Kitapta da anlamışsınızdır, Doğu insanları gelenek ve göreneklere çok bağlı, kültürlerine çok değer veren bir millet. Bundan benim ailem de payını alıyor elbet. Ben bunlara oldukça karşı olduğumdan dolayı beni “hain” ilan ettikleri bile oluyor, bu kadar vahim anlayacağınız…
Ağrıdağı Efsanesi adı üstüne sadece efsane. Ama benim yüreğimde çok derin bir yere oturdu. Çokça eminim ki hâlâ doğuda bu katı gelenekler devam ediyor kıyıda köşede.
Birlik olma olayı da çokça doğru, en azından benim de kendi gözlerimle gördüğüm kadarıyla, ortada bir haksızlık varsa bu toplumdaki millet ne olursa olsun buna karşı bir durur.
Beni çok etkileyen bu efsaneyi mutlaka herkes okumalı, işte o zaman aşkın ve inadın olduğu yerde hangisinin daha ağır bastığını, sonunda hangisinin kazandığını anlayacak ve belki de bir ders çıkararak kendi insan ilişkilerimizde daha dikkatli olabiliriz.
