Hakkında hiç bir bilgimin olmadığı bir yazar olan Şenol Turan'ı bir ay kadar önce keşfetmiştim. Kupa Kızını As adlı ilginç ve çok beğendiğim romanını okumuş, hakkında beğenilerimin sıralandığı bir inceleme yazmış hatta başka kitapseverler tarafından okunmasına da vesile olmuştum.
Bir yazarın bazen en büyük rakibi bizzat kendisi olabiliyor. Alaturka Münzevi'yi satın alıp okuma sebebim tamamen Kupa Kızını As'tan dolayıdır. Şayet önce bunu okusam, yazarın ikinci bir kitabını alır mıydım, kararsızım...
Alaturka Münzevi de başarılı bir roman. Şenol Turan'ın bir tarzı var, bunu anladık. Sıkı aforizmaların olduğu, kısa ve berrak cümleleri var. O sıkı aforizmaları burada da sıkça yakaladık.
Mesela, "Hakikat kadar insanı acıtan başka bir şey yoktur." ya da "Mutlu olduğun vakitlerde birdenbire hüzünleniyorsan birisini çok özlüyorsun demektir." ve yine ya da "Ben hiç kimseye ümit vermedim. Bende olmayan bir şeyi başkasına nasıl verebilirim?" gibi cümleler...
Alaturka Münzevi nevi şahsına münhasır bir adamın hikayesi aslında. İçinde trajikomik aşk hikayelerini olduğu, Mevleviliğe göz kırpan bir hikaye. Kendini okutabilen bir eser, zaman zaman yazarın dünya görüşü ve sosyolojik tespitlerinin ağırlığı hissedilse bile öyle...
Aşkın halleri, insanı içine düşürdüğü kuyu çok iyi ifade edilmiş yine...
Okunur mu? Okunur ama ben Aslı Mualla'nın mavi gözlerinde mahpus kaldım...
