Bu kitabı bir dizeye benzetsem, Nazım Hikmet'in dediği gibi, "Yaşamak şakaya gelmez, büyük bir ciddiyetle yaşayacaksın bir sincap gibi mesela, yani, yaşamanın dışında ve ötesinde hiçbir şey beklemeden, yani bütün işin gücün yaşamak olacak." satırları aklıma gelir. Bu kitap temel olarak insan ile dünya arasında bir anlamsızlık ve uyumsuzluk, yani kısaca "birbirlerine yabancı olma" kavramından yola çıkar. Bu uyumsuzluğun adına "absürd" deriz. İnsan bu absürd ve anlaşmazlıklara dolu yaşama hali içerisinde bile intihara meyil etmemelidir, başkaldırmalıdır ve inatla yaşamalıdır. Bunu nasıl yapabileceği ise aslında kitap içerisinde yer alan şu demeçlerde belirgindir: "..tıpkı Sisifos'un bir kayayı tepeye yuvarlaması ve her seferinde kayanın tekrar aşağı düştüğünü izlemesi gibi, absürd insan da kendi yazgısını tepeye doğru yuvarlamak adına yaşamı boyunca didinip durur ve her seferinde yazgısının aşağı düşüşüne şahit olur". Kayanın her seferinde aşağı düşüşü bize umutsuzluk ve yılgınlık vermemelidir, aksine hayatı öyle yaşamalıyız ki artık kaya bizden ayrı bir şey olmamalı, bizim bir parçamız, adeta biz olmalıdır. Bunun sayesinde kayayı her seferinde tepeye yuvarlamak zor gelmeyecektir. Aslında hayat inişlerle çıkışlarla dolu bir yolculuktur. Bununla başa çıkmak öncelikli amacımız olmalıdır. "Yazgımızın kölesi olmak yerine efendisi olmak, tamamen biz insanların elindedir". Şimdiden keyifli okumalar dilerim :)
