Anarşizmin adına savaştığı mücadeleler artık ölü mücadelelerdir ve özgürleştirmeye çalıştığı özneler -lümpen proleterya, köylüler, vs. artık özsel devrimci özneler olarak mevcut değildir.
Laclau'nun savunduğu gibi, toplumsal eksikliği her kapatma girişimi eninde sonunda başarısızlığa mahkumdur çünkü bu eksikliğin üstesinden gelinemez ve o toplumun bizzat kurucusudur.
Ernesto Laclau' nun savunduğu gibi, Tanrı toplumsal düzeni belirlemek için, toplumdaki iktidarı meşrulaştırmak için, özneyi nesneye, kimliği işleve havale etmek için artık yerinde değildir.
Başka bir deyişle, anarşistler için, bireyin iktidar ve otoriteyi sınırlamasına izin veren insan özüdür -ve buna dayanan ahlaktır oysa post-yapısalcılar insan özünün -ve buna dayanan ahlakın iktidar ve otoritenin bireyi sınırlamasına izin veren şey olduğunu savunurlar.