Çocukların ağzından yazılan kitapları ayrı bir seviyorum. Eğer yazarın kalemi kuvvetliyse ve karakterlerin duygularını bize aktarabiliyorsa, işte o zaman kitabı okumaktan ziyade yaşadığımı hissediyorum.
Elektriğe olan alerjisi yüzünden ormanda bir kulübede yaşamak zorunda olan Ollie ile kalp pili sayesinde hayatına devam edebilen Moritz’in yaşadıkları çok etikleyiciydi. Ollie’nin dürüst mizacının aksine ketum Moritz’in yavaş yavaş kurdukları dostluk çok güzeldi. Özellikle Ollie’nin günlük hayatta kullandığımız şeylere yabancı olmak zorunda olması, bu kadar izole yaşaması okurken insanı hayrete düşürüyor. Başlarda mektuplarında kullandıkları birbirinden farklı üsluplara alışmakta zorlansam bile zaman geçtikçe ikisinin de dünyasına girmekte sıkıntı yaşamadım.
Ollie’nin yaşadığı krizleri yazar öyle gerçekçi aktarmış ki her defasında içim parçalandı. İkisi de zaman zaman depresyona girse de diğerinin dostluğu sayesinde bir çok şeyle yüzleşmeyi başardılar.
Birkaç detay dışında kitaptan etkilendim. Bu dostluğa yazarın müdahale etmemesini isterdim açıkçası. Moritz’in hislerinin sonradan dostluklarına zarar vermemesini umuyorum.
