Yekta Kopan güzel bir öykü kitabına imza atmış.
Evlatlar ve babalar...
Anılar ve rüyalar içinde harmanlanmış , iç seslerin eşliğinde “baba ölümünü” kabullenmeye çalışan oğullar. Örnek alınan , nefret edilen ,kaybedilen babalar.
Duygu anlatımlarının çok başarılı olduğu, akıcı bir öykü kitabı olmuş. Ayrı ayrı başlıklarda temel konu olarak babalar ele alınmış. Zaman zaman duygulandıran zaman zaman düşündüren ve geneli itibariyle oldukça iyi bir kitap olmuş.
Bir tek olumsuz fikrim ; İstanbul’u Karaköy’ü Beyoğlu’nu , Beşiktaş’ı bilenler için hoş görüntüler canlandırıp , o anı daha iyi anlatsa da ; genel okur için çok derin anlamlar hissettirmeyecek semt ayrıntıları gerekli miydi bilemedim açıkçası.
