Bu kitap, başta, bir tür “babalar ve oğullar” güzellemesi, hayranlığı, nefreti, iç çekişi, yüzleşmesi; baba ve çocuk bağının incelen halkalarında incinen kalbin öyküleri gibi algılanabiliyor.
İlk iki öyküde, genç adam, babanınkiyle benzeşen duygular, düşünceler ve yaşamlar içinden geçiyor. İkinci öyküyü okumaya başladığımda, bir romanın kendi içinde bütünlük oluşturan iki bağımsız parçasıyla karşı karşıyayım gibi hissettim. Diğer öyküler devreye girince, bu duygu biraz dağılıyor. Baba figürü, gerilerde devam ediyor; bir resimle çağrışıyor, bir sözle anımsanıyor vs. Değişmeyen gerçekse şu:
Aynı zamanda bir iz sürüş kitabı… Kayıp kedi Goncagül’ü ararken kendisiyle ve babasıyla yüzleşir kahramanlardan biri. Bir diğeri, fotoğrafların izini sürerek Londra’da geçen üç günü ve o günleri anlamlı kılan genç kızı hatırlar. Başka bir kahraman, bir yaz tatilinden kalan yüzleri hatırlar. Diğeri İstanbul’un büyüsünde gezer…
