“Bir teferrüc eyledim, baktım cihanın yüzüne/ Her neye baktım ise ibret göründü gözüme/ Âkil isen can gözün aç, nazar kıl sözüme/ Bir değirmendir bu dünya, öğütür bir gün bizi” buyuruyor Ahmed Câhidî (k.s) Hazretleri...
Cahit Zarifoğlu da bu beyti şerh ediyor bize, aczini bilen, zarif yüreğinden dökülenlerle.
Gökhan Özcan bir yazısında diyordu ki;
"Galiba en çok namı 'Cahid' olanlar hatırında tutuyor dünyanın insan öğüten bir değirmen olduğunu."
Filhakika öyle.
Cahit ağabey, dünyanın kalbimizi, nasıl bir ahvalde olursak öğütemeyeceğini yazıyor, anlatıyor zarifce.
Ona yalnız şair demek olmaz, o aynı zamanda merhametsiz ve samiyetten yoksun çağa karşı gönül ayaklanması başlatan münzevi bir derviş, yüreğinde ve kelimelerinde her daim beyaz haberler olan güzel bir adam, çağın tuzaklarına karşı tenbihler yapan müşfik bir ağabey.
Velhasıl okuyalım, okuyalım ki dünya öğütmesin içimizdeki güzellikleri.
