Kitap, az hacimle çok şey anlatmayı başarmış. Bu takdir edeceğim bir yönü. Gerekli tahliller bizi duyguya kuvvetle çekiyor. Babanın hissettiği o öfke-çaresizlik, üzerine çullanan gerçekler ile hayatını aradığı insanların gözünden düşmesi her şeye yabancılaşması... bunları bizzat yaşamışım gibi hissettim. Uzun zaman hastalık çekmiş yaşlı bir adamın yüreğinin ölmesi, bedeninin ölmesini hızlandırıyor. Aslında bu adam o ilk anda ölüyor sonrası ruhun bedenden ayrılmasından ibaret.
Severek okudum sürükleyiciydi ama sonunun böyle bitmesine üzüldüm. . .
En azından yaşlı adam tüm gerçekleri öğrenip ardından ameliyat masasına yatabilirdi o zaman hüzünlü ya da mutlu ölebilirdi. Kısaca devamı gelebilecek bir roman, hikaye vs. Böyle erken bitmemeliydi. Ama yine de beğendim:)
Ben Stefan Zweig sevmiyorum sanırım. Betimlemeler vs çok başarılı ama sevemedim.. Yine de bir çok kitabını okudum. Ama bazen sırf okumuş olmak için okumuşum gibime geliyor..
1942 de intihar eden bir yazarın kaleme aldığı kısa bir hikaye, 60 sayfa içersinde bir kalbin çöküşüne şahitlik ediyoruz. Yıllar öncesi veya yıllar sonrası aile oldum diye uğraşan bir kitlenin nelerden bihaber olduğunu nelerden mahrum kaldığını ve bunları yaşamak için neleri feda ettiğini tam ayarında özünde anlatmış yazar. Okunmalı ..
Salomonsohn'un kızı ile ilgili düşündükleri aşırı rahatsız ediciydi. Okurken sadece bu geçti aklımdan. İhmal edilmek bir insan için oldukça kötü bir durum ama insanın kendini ihmal etmesi daha kötü.
