Fransız Ortaçağ dönemi filozofu, mantıkçı, teolog, şair. 1079-1142 yılları arasında yaşamıştır. Ortaçağ skolastik düşüncesinin en önemli temsilcilerindendir. Felsefi teoloji, mantık, ahlâk ve Hristiyan teolojisi üzerine eserler kaleme almıştır. Tümeller tartışması hakkındaki görüşlerini özetlediği Logica Ingredientibus ile cedel terimini ele aldığı Dialectica, klasik mantık alanında derslerinin yer aldığı Introductiones parvulorum, Logica ‘nostrorum petitioni sociorum, Tractatus de intellectibus, Sententiae secundum Magistrum Petrum; nihai iyiyi ele aldığı Theologia summi boni, teslis inancını derinlemesine araştırdığı Theologia Christiana, Theologia Scholarium ve De Unitate et Trinitate Divina; ahlâk alanında Dialogus inter Philosophum, Iudaeum, et Christianum ile Ethica seu Scito te ipsum ve Carmen ad Astralabium; Hristiyan teolojisi üzerine ise Sic et non ve Soliloquium kitaplarını yazmıştır. Hristiyan filozof ayrıca Eski ve Yeni Ahit üzerine pek çok şerh kaleme almıştır. Abelardus, mantık ve felsefe eserleri dışında Eski ve Yeni Ahit’e şerhler yazmıştır. Hıristiyan inancında “Babamız” olarak bilinen duaya Expositio orationis dominicae, Havariler’in İnancı’na Expositio symboli Apostolorum, Eski Ahit’teki Yaratılış bölümüne Hexaëmeron, Romalılara Mektup’a Commentaria in Epistolam Pauli ad Romanos adlarıyla şerhleri bulunmaktadır.