Kitap iki öyküden oluşmakta; bunlardan ilki bir zanaatla beklenmedik bir karşılaşmada, Paris’i ziyaret eden ve dünyayı detaylı gözlemleyen hedonist bir karakter bir yankesiciyi uzaktan gözlemleye başlar. Kitapta Paris’in her detayı, yankesicinin her hareketi hem inanılmaz akıcı, hem detaylı hem de sıkmayan kusursuz bir üslupla anlatılmış. Öykünün sonunda yankesicisinin kendini hırsızlamaya kalkmasını tahmin etmiştim, fakat yine de heyecanla okudum. İkinci öyküsünde ise, sosyete bir hayat kadınını kaleme almış. Burada da hayat kadının aşka olan özlemi, tutkusu, heyecanı ve yaşadığı hayattan nefret etmesi gözler önüne serilmiş. Stefan ZWEIG, duygularını kusursuz şekilde kaleme döken bir yazar. Duygusal bir karakter olduğu her yazınından belli oluyor. Nitekim yahudi olması ve nazi döneminde kitaplarının yakılmasından sonra Brezilya’da intihar etmesi de bunun göstergesidir. İnsan tahlillerinin başarısı ise, Felsefe mezunu olmasına bağlı bence. Çok sevdiğim bir yazar, her kitabını çok başarılı buluyorum.
