-Bir rehabilitasyon merkezinde sevgiliye yazılan mektuplardan oluşan sıra dışı bir aşk romanı-
“Bugün nasıl hissediyorsun diye sordu psikoloğum Gothika.
“Bugün eskiyen gibi hissediyorum. Her an bit pazarında satılacak kadar eskiyen…”
“Ya Pembe Panter? Onu da eskiyen gibi mi hissediyorsun?”
“Hayır, onun eski olduğunu, geçmişin paslanmış kafesinde kapalı bulunduğunu kabuldeyim. Ama onu eskiyen gibi hissetmiyorum. Onu unutamıyorum. Unutamadığım için de onu eskitemiyorum.”
“Eski nedir? Eskiyen nedir sence?”
“Eski bir sıfattır, eskimekse bir eylemdir. Eski, ruhumuzdaki, geçmiş zamanların yarasıdır. Bir anlamda bizi biz yapan duygulardır. Aşina bir gülüşteki kalp burukluğudur. Özlemektir, çünkü eskiyi özlersin. Çocukluğumuzdur, elimizin tersiyle itemeyeceğimiz anılardır…”
Anıların peşinden giden yazarımız acaba yitirdiği aşkını Budapeşte’nin bit pazarlarında, Auschwitcz’in toplama kamplarında, Kiev’in parklarında veya Berlin’in seks ve uyuşturucu kokan kulüplerinde bulabilecek midir?
