Kitap bir nasihatname. İçinde devlet yönetimi, çocuk terbiyesi, tevazu, ahlak, aşk gibi konularda bir çok kısa hikaye bulunmakta. Bu kısa hikayelerin sonlarında da özlü bir sözle durum özetlenmekte. Kitabı okumak benim için bir yerden sonra baya zor oldu. Bunun nedeni dilinden dolayı değil, aksine dili gayet sade ve anlaşılır ki benim için sorun olan da bu aşırı basitlikti. Hem dil çok basit hem de hikayeler çok basitti. Hani belki sırf hikaye sonlarındaki özlü sözlerden oluşsa daha iyi olabilirdi belki. Tabii şimdi burada 1200'lü yıllarda yaşamış bir yazarın nasihatnamesinden bahsediyoruz. O günün şartlarında değerlendirilirse eser herkesin anlayabileceği şekilde olması için bu kadar basit yazılmış sanırım. Daha derinlikli, uzun hikayeler bekliyordum.
