Anla artık!
Vakit geç olur,
Belki dönemezsin..
Belki beni bulamazsın..
Belki içimden savurmuşumdur yüreğimi.
Belki ölmüşümdür hasretinden...
Geriye döndüğümüzde kendimizin bile farklılaşan suretiyle karşılaşıyorsak, zamanın değiştirici gücü karşısında, ne kadar etkisiz olduğumuzu anlamaz mıyız?
Artık bizim olmayan bir ev, artık koşarken
Şimdi bana kızacak olan okuyucular olacaktır ama yinede söylemek isterim ki
"Çadorun" evrildiği "Burka"ýı bir "örtü"olarak severim ..eğer bir gün "dünyadan soyutlanmak ve yok olmak "isteseydim bu giysiyi seve seve giyerdim .. ama bu tamamen "benim " kararım olduğunda beni mutlu ederdi ..
Bir
Savaş, ölüm, göç, yasaklar, güç, korku, ayrılık, hasret, aşk, din ve çok daha fazlasını bu kısacık öyküye sığdırmış yazarımız. Fakat çok daha geniş bir şekilde değindiği bir konu var. Kadınlar...
Kadınlar, her savaştan sonra belki çocuklardan sonra en çok darbeyi alan, en çok acıyı çeken, en çok baskı altında kalanlar onlardır. Savaş suçu sayılan
Metin T. abinin incelemesine (#12091906) yaptığım yorumdaki bir cümle ile başlayalım incelemeye.
"Kahramanımız kayıplarını aramak için çıktığı yolda sanki kendini kaybediyor veya buluyor mu demeliyiz?" Metin abinin kafkaesk tanımlaması bu cümle ile sanırım daha bir gün yüzüne çıkıyor.
Bu
Çador novellasının kafkaesk bir hikayesi var. Nedir bir gerçek kafkaesk hikayenin temel bileşenleri? Bir on yıl kadar önce, yargı üstüne yazdığım bir yorumda şöyle tanımlamıştım; devasa devlet labirentleri, hiçbir aklın ve mantığın geçerli olmadığı bir sistem, geciken veya hiç verilmeyen akıl dışı kararlar ve toplumun geri kalanında bu olaylara
"Çador, annelerimizin, ninelerimizin geleneksel ve masum başörtüsü değildir yalnızca, kafalarımızdaki köprüdür. Örtünmek bir ahlak haline getirildiğinde, arkası mutlaka gelir; karara karara gelir. Örtünmenin sonu yoktur. Kadınlar kefene kadar örtünmek zorunda kalırlar."
Murathan Munganın “Çador” romanında yaşanan İslam inqilabı ilə
Savaş sadece cephede silahla mücadele eden erkekleri değil, kadınları, çocukları, eşleri, sevgilileri, kardeşleri, anne, babaları da etkiliyor. Yıllar geçse de üstünden korku, baskı, sürgün, acı, ve özlem dinmiyor. Anılarını arayan bir insan savaşın ve yılların geçtiği ülkesine geri dönüyor, tabi hiç bir şeyi ve hiç kimseyi bıraktığı gibi bulamıyor arıyor, soruyor ama bulamıyor.
Kitap çok yavaş başlayıp aniden depara kalkıyor, ilk olarak bunu söylemeden edemeyeceğim.
İç savaş, o savaşın içinde yaşayan ya da bedenen yaşayan insanlar, sonra yok olanlar, sonra izi kaybolanlar, erkekler, kadınlar...
Ortadoğu...
Bazı cümleler “bunu biz yaşadık” dedirtirken, bazıları “umarım bunu yaşamayız” dedirtti. Hele o “diğer islam ülkelerinde bile bu kadarı olmaz...” kısmı...
Başta söylediğim gibi, önce yavaş başlıyor kitap, sonra kendinizi hızlı bir tempoda ortadoğu sokaklarında kapı kapı gezer gibi hissediyorsunuz.
Mutlaka okunmalı diyemem tabi ama, okunabilir türden.
•Tavsiye ediyorum.
‘’Hatıraların insanın içini acıttığı yaşlara gelmiş olmalıydı. ‘’
Karlı geçen bir hafta sonundan sonra bize el sallayan dingin bir Pazartesiye sendromsuz giren bir insan olarak inceleme yazmaya karar verdim. Depresyon şalım ve ben bu satırları yazmaya hazırız. Fonda Adelle-Hello. Şu an için her şey beni motive edecek düzeyde. Aslında uzun
Murathan Mungan'ın okuduğum ikinci kitabı idi. Daha önce şiirlerine rastlamış olmam ve şiirlerini çok beğenmiş olmam bile onu okumaya teşvik edememişti beni.
Lakin okuduğum iki kitabı bütün kitaplarını okuma isteği uyandırdı bende. Yalın, anlaşılır ve şiirsel dili okumayı teşvik edici. Murathan Mungan ününü gerçekten haketmiş bir yazar gibi görünüyor okuduğum kitaplarına bakınca. Çador, muhtemelen Afganistan'da geçiyor. Kitap içeriğine fazla değinmek istemiyorum. Okuyucu için gizli kalsın diye. Yeterince alıntı yaptım.
Herkese tavsiye ederim.
