Kitabın epey duygusal bir havası vardı ama bu beni rahatsız etmedi. Karakterlerin o hafif hüzünlü hâlleri hoşuma gitti hatta. Güneş'in, yaşadıklarını geride bırakıp yoluna devam etmesi ve Çimen sayesinde yaralarını sarması bana bile iyi geldi. Ömür'ün nahifliği ise kalbimi çaldı.
Fakat kitabı ciddi anlamda aşağı çeken durumlar da vardı. Mesela bir noktadan sonra Güneş çok geri planda kaldı ve odak nokta Destan ile Can oldu. Onlar da mı başkarakter olarak planlanıp yazıldı, emin olamadım. Ama çok yorucu bir ilişkileri vardı ve onları okumaktansa Güneş'in hayatını daha fazla okumayı tercih ederdim. Mesela hem İrem'e hem de Mert'e ayrı bir hikâye yazılması dikkat dağıtıcı olmuştu. Mesela kitapta sık sık geçmişe dönüşler yaşandı ama bu dönüşlerden günümüze geçişlerin olduğu kısım belirtilmediği için zaman zaman kafam karıştı.
Spoiler başlangıcı
Destan, babasının küçükken onu terk ettiğini söylemişti. Fakat bir sahnede de Can'a “Sen kaybolduğunda tüfekle seni aramaya çıkmasın diye babamı zor tuttuk.” gibi bir şey dedi. Evet, küçük bir ayrıntı ama yazarın çoğu zaman esas konudan sapıp böyle gereksiz detay vermesinin kitaba hiçbir katkısının olmadığını hatta karışıklık yaşanmasına yol açtığını düşündüğüm için buna takıldım.
Spoiler bitişi
Sonuç olarak baktığımda beğendiğim ama eksiklerini de göz ardı edemediğim bir kitap oldu Çimen.
