Çıplak Ölüm Gönderileri
Çıplak Ölüm kitaplarını, Çıplak Ölüm sözleri ve alıntılarını, Çıplak Ölüm yazarlarını, Çıplak Ölüm yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
" Mavi gözlerinin aramıza örmeye çalıştığı direnç duvarının ne karşı konulmaz bir meydan okuma olduğunun farkında mısın?"
Ne kadar kaçmaya çalışırsan çalış, arkanı döndüğünde geçmişinin sadece iki adım gerinde olduğunu göreceğini söylemenin ne yararı vardı?
“Roarke’un sormak istediği sorular vardı. Ama yüzündeki ifadeden anlaşıldığı üzere, bu soruların şimdilik beklemesi gerekiyordu. Belki de riske girmenin zamanı gelmişti. Elini cebine soktu ve uzun süredir yanında taşıdığı şeyi çıkardı.
Eve yüzünde şaşkın bir ifadeyle erkeğin avcundaki küçük, gri düğmeye baktı. “Bu benim elbisemin düğmesi.”
“Evet. Gerçi pek beğendiğimi söyleyemem. Daha kuvvetli renkler seçmelisin. Limuzinimde buldum. Sana geri vermeyi düşünüyordum.”
“Ya!” Almak için uzandığında, Roarke avcunu kapattı. Düğme içindeydi.
“Masum bir yalan,” dedi neşeyle gülerek. “Onu sana geri vermeyi asla düşünmedim.”
“Düğme fetişin mi var, Roarke?”
“Onu bir lise talebesinin sevgilisinin saçından bir tutamı saklaması gibi saklıyordum.”
Gözleri birleşti, Eve içinde tatlı, ılık bir şeylerin aktığını hissetti. Daha da tatlısı Roarke utanmıştı. “Tuhaf.”
“Ben de öyle düşündüm,” dedi ve düğmeyi tekrar cebine koydu. “Eve, başka ne düşündüğümü bilmek ister misin?”
“Hiç fikrim yok.”
“Sanırım, sana âşık oldum.”
Yalnız kaldığında, limuzininin döşemesinde bulup cebine attığı, Eve’in ilk tanıştıkları gün giydiği rüküş gri elbiseden kopmuş, gri kumaş düğmeyi eline aldı.
Bir süre baktı ve geri vermeye hiç niyeti olmadığını düşündü, kendisini aptal gibi hissediyordu.
“Öylesine sarhoş olmak istiyorsun ki, birine sonradan pişman olmayacağın birkaç yumruk atabilesin. Benimle sarhoş olman gerekmez, endişe duyman da, istediğin kadar yumruk atabilirsin.”
“Neden?”
“Çünkü gözlerinde hüzün görüyorum ve bu beni üzüyor.”
. “Biliyor musun, hayatım boyunca polisten hiç hoşlanmadım. Şu ya da bu sebepten. Olağan dışı şartlar altında tanıdığım bir polise saygı duyacağım, hele âşık olacağım hiç aklıma gelmezdi.”
“Bana anlatamaz mısın?”
“Hayır.”
“O zaman başka biri var.”
“Hiç kimse yok.” Yanlış anlaşılacağını düşünerek ilave etti, geriye çekilirken. “Onu demek istemedim.”
Roarke, “Anlıyorum,” dedi yüzünde acı bir gülümsemeyle. “İkimiz için de bir süre için başka biri olmayacak.”
Eve’in geriye doğru çekilmesi kaçma anlamında değildi, “Kendine fazla güveniyorsun, Roarke.”
“Yanılıyorsun Teğmen, yanılıyorsun. Seninle uğraşmam gerekecek. Hem de bir hayli fazla…”
Roarke tuhaf, diye düşündü. Genç kadının bir polis olabileceği hiç aklına gelmemişti. İçgüdüleri çoğu zaman onu yanıltmazdı. Cenaze töreninde sadece, Sharon gibi hayat dolu, aptal ve genç bir kadının ölmüş olması ne kadar aptalca, diye düşünmüştü.
O sırada bir şey hissetmişti, adalelerini saran, midesini geren bir şey. Eve’in bakışlarını fark ettiğinde yumruk yemiş gibi olmuştu. Dönüp onu gördüğünde ise ikinci yumruğu yemişti. Kaçamayacağı, yavaşlatılmış iki yumruk.
Büyülenmiş gibiydi.
Ama ikaz sinyali çalışmamıştı. Kadının polisle bir ilgisi olabileceği konusunda kendisini uyaran ikaz sinyali. Adam sadece, uzun boylu, kısacık, karışık saçlı, ela gözlü, seks için yaratılmış bir ağzı olan, zarif, kumral bir genç kadın görmüştü.
Eğer kadın gelip kendisini bulmasaydı, Roarke kim olduğunu öğrenmeye kararlıydı.
Roarke
İlk görüş...
“İleriye bakıyordu, ancak birdenbire başını çevirdi ve beş sıra ötede durmakta olan Eve’in gözlerinin içine baktı.
Eve, bu bakışın etkisine rağmen hâlâ ayakta durabildiğine şaşıyordu. İçindeki istek onun gözlerini kaçırmasına ve kırpmasına engel oldu. Kısa bir süre birbirlerine baktılar. Sonra kilise içinde hareket başladı ve kiliseyi boşaltmakta olan insanlar aralarına girdiler. Eve, Roarke’u tekrar görebilmek için koridora adım attığında adam çoktan gitmişti.”
Eve Dallas
"Bir sürü insan bazı şeylerin eskisi gibi kalmasını arzu ediyor, onun için dünya geri kafalılarla dolu."
Sayfa 87
