İnsan yirmi yıl bir başkasını diken ucu gibi taşır mı içinde. Görmese, aramasa bile?
Kitap adını aynı adlı öykünün içinde geçen bu cümleden alıyor. Öyküler çay, kurabiye gibi hazmedilebilecek derecede hoş ve içten öyküler. Yazarıyla tanışmama vesile olan bu eser ve her bir öyküsüne teşekkür ediyorum.
.
.
.
Denizin rengi öyle muhteşem görünüyor ki, ürperiyorum. Bu lacivert karanlık çok çekici, bir sandalla açılıp kendimi tam göbeğine bırakmak istiyorum. Bir o kada- da ürkütücü -ya sonra? Sonsuza dek bu noktadan denize bakacakmışım, denizin rengi hiç değişmeyecekmiş ne tam siyah ne daha açık. Hep bu tedirginliği duyacakmışım -duymadım mı zaten?- ne tam burada, ne daha açıkta. Deniz öteden beri bir şeyler vaat eder gibi gelir bana -yolculuk mu desem, dinginlik mi?- bu yüzden hem imrenir hem şaşarım, evi, işyeri denize nazır olanlara. Böyle bir yoğunluğa nasıl katlanılır, aklım almaz. Bak işte, on dakika baktım, başım döndü, feleğim şaştı; gidemeyeceğim yerlere gitmek, arayamayacağım birini aramak istiyorum. Her şeyin mümkün olduğunu söylüyor bu lacivert, ama peşinden her şeyin geçici olduğunu eklemeyi unutmuyor. Ne yapacağımı bilemiyorum. Anca başımı çevirip gözlerimi kaçırırım denizden; tek bildiğim bu, tek korunağım. Yapmamayı seçmiş olsam -inansam buna, kendimi ikna etsem en azından- gam yemem.
