Sözler ve Alıntılar
Osmanlı medreseleri hiçbir dönemlerinde felsefeyle iştigal etmez iken, dinsel dogmalar hiçbir an eleştiriye uğramazken, bu medreselerde "özgür" ve "ileri" öğrenimin yapıldığı nasıl ileri sürülebilir, bilemiyoruz.
Önsöz
Özellikle kendilerini felsefeye nispet edenler tarafından dine sokulmuş olan yanlış ve aykırı görüşler ile sapmaya uğramış inançlardan dolayı nefis son derece üzüntü ve elem içindedir. Çünkü dostun verdiği eziyet düşmanın verdiği eziyetten daha acıdır. Bununla felsefenin, dinin dostu ve süt kardeşi olduğunu kastediyorum.
Sayfa 178Kitabı okudu
Çünkü cahil dosttan gelen eziyet ,düşmandan gelen eziyetten daha ağırdır.
Demek istiyorum ki: Hikmet dinin arkadaşı ve süt kardeşidir.
Ona mensup olanlardan gelen eziyyet ise eziyyetlerrin en şiddetlisidir
Sayfa 115Kitabı okudu
Hatta o;
"Yemenli'ye rastlarsam birgün Yemenliyim.
Maad'lıya rastlarsam da Adnan'a mensubum."
(mısraında) denildiği gibidir.
Sayfa 98Kitabı okudu
Felsefe demek, insanın kendine göre bir görüşünün olması demektir. İnsanın yaşadığı dünyayı kendine göre yorumlaması ve değiştirmesi demektir. Doğrusu İbn Rüşd işte böyle bir kapıyı aralamak ister, ama dinle olan bağlarını ko parmaya çalışmak yerine, din ile felsefeyi bağdaştırmaya çalışır. Aradan geçen yedi yüzyıl içinde İslam dünyasında pek bir şey değişmez, Namık Kemal de demokrasiyi şeriattan çıkarmaya, şeriatla modern hukuku bağdaştırmaya çalışır ve ortaya garip bir yaratık çıkar.
İbn Rüşd Gazzali'ye hitaben;
Kitaplarında mezhepler den herhangi birisini benimsemiş olması nedeniyle "bilakis o,eş'ariler ile Eş'ari, sufiler ile sufi, felsefecilerle filozoftur" der.
Sayfa 98Kitabı okudu
Değinseler eğer değinmek için kullandıkları organlar kesilirdi :)
Eğer bir insan öldüğünde, onun suçlu olup olmadığı belliyse, öyleyse kıyamet gününde yargılanmasına ne gerek var?
Ayrıca hem yargılanma, hem de sırat köprüsünden geçme gibi bu ikilem niye? İbn Sina'dan İbn Rüşd'e kadar tüm dini bütün filozoflar, dinin kendi içindeki çelişkilere, tutarsızlıklara hiçbir zaman değinmiyorlar!