Kitabı seçerken bile içinden bir kaç satırı okuduğumda beni rahatlattığını söyleyebilirim.
İlk olarak acı, değişim için bir araç, bir yol olduğunu, bunu görerek hareket edersek acıdan faydalanacağımızı belirtiyor. Acının yerleşmesine izin verecek ya da vermeyecek olan kişinin biz olduğumuzu söylüyor. Bunu fark edebilmek içinde bilgimizi artırıp, kendimizi anlamamız gerektiğini söylüyor. Aşırılıklardan kaçınmanın önemli olduğunu, ölçülülüğü korumanın gerektiğini söylüyor.
Bu konuda şunu söyleyebilirim. İnsan bilmediği bir konuda düşünmeye veya eyleme geçtiğinde uçları bir tur dener, sonra dengeye gelir. Tabii herkes için böyledir diye bir genelleme yapmam doğru olmaz. Bazıları hızını alamayıp, hamster gibi o döngüde kalmak isteyebilir. Bazen etrafımdaki insanlarda, kendimde yaşadığım bir durumdur. Kimisi hayatı acı kimisi ekşi kimisi tatlı olarak tanımlamış bence hepsi mevcut.
Aynı zamanda eğer düşüncelerimiz, eylemlerimiz, çevremiz bize korku vb. veriyorsa umut vermiyorsa kendimiz ve toplum için doğru fikirden ve doğru eylemden uzaklaştığımızı söylüyor. Lendimize dönüp biİ mutlu eden, hayattan çoğunlukla keyif almamızı sağlayan, umutları hayalleri ateşleyen durumların hem bizi hem toplumun iyiliği için gereklidir diye belirtiyor.
