Pascale Casanova, ekonomi ve siyasetten görece bağımsız olan ve dillerin, estetik düzenlerin, edebi türlerin egemenlik için mücadele ettiği bir dünya edebiyatı portresi çiziyor. Daha "marjinal" dil ve edebiyatların, "merkez"deki dil ve edebiyatların görünmez ama acımasız baskısına maruz kaldığı bir eşitsizlik düzenini gözler önüne seriyor. Edebiyat ürünlerinin dünyaya nasıl yayıldığını ve değerlendirildiğini anlamamız için sistematik bir model geliştiren Casanova, edebiyatın standartlarını belirleyen belli başlı merkezler olduğunu, yapıtların yeniliğiyle modernliğinin bu merkezlerde ölçüldüğünü öne sürüyor. Yazınsal sermayenin ulusal edebiyatlara değer ve meşruiyet kazandırmakta, edebiyat ödüllerinin dağıtımında oynadığı rolü vurguluyor. Yayın, dağıtım, çeviri alanları ve ilhak çabaları bağlamında, bugünün edebiyat dünyasındaki siyasi mücadeleler hakkında kapsamlı ve şaşırtıcı bir görüş sunuyor bize.
