Düşünbil - Sayı 66 Gönderileri
Düşünbil - Sayı 66 kitaplarını, Düşünbil - Sayı 66 sözleri ve alıntılarını, Düşünbil - Sayı 66 yazarlarını, Düşünbil - Sayı 66 yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Çünkü ölmek zorunda olduğunu bilen insanın davranışı, hayatı daha yoğun yaşamak olmalıdır.
Sanatın "ne"liğini, ne olduğunu sorgularken sanatın bizatihi kendisi yok olma durumu ile karşı karşıyadır: sanatın önünde, yıkılacak herhangi bir şey kalmadığı noktada sanat kavramı ortadan kalkacak gibi gözükmektedir.
İnsanların varlığını belirleyen şey, bilinçleri değildir; tam tersine, onların bilincini belirleyen, toplumsal varlıklarıdır
Ölümün efendi, bizim ise köle olduğumuz bir dünyada hiçbir diyalektik, hiçbir fikir, hiçbir bilgi insanoğlunun sonunun gelmesini engelleyemeyecek.
hayat boş ve anlamsızdır ancak zaten tam da bu yüzden yaşanması gerekmektedir.
İntihar yaşamın bizi aştığını, yaşamı anlamadığımızı söylemektir.
İnsan bir kez düşünmeye başlayınca adına yaşam denilen alışkanlığın gülünçlüğünü ve çırpınmanın yararsızlığını fark eder.
ölümün anlamına verilen cevap aynı zamanda yaşamın anlamını oluşturur.
"Olabildiğince açık konuşmak istiyorum ama kalbim boş. Bu boşluk yüzüme tutulan bir ayna gibi, kendimi görüyorum.
"Şimdiden yaşayamayacak kadar kalabalığız; böcek gibi değil ama insan gibi yaşayamayacak kadar kalabalığız; toprağı tüketip çölleri büyütüyoruz, ırmaklarımız birer batak, okyanuslar can çekişiyor , ama iman, ahlak, düzen ve maddi çıkar bizi ilkel topluluklar halinde yaşamaya mahkum etmek için elbirliği ediyorlar: Dinlere mümin gerek, uluslara savunacak insan, sanayicilere tüketici: bu demektir ki herkese çocuk gerek, yetişkin olunca ne olacaklarının bir önemi yok" (Caraco, Kaos'un Kutsal Kitabı).
Sayfa 36Kitabı okudu
Camus umuda sarılmayı bir tür felsefi intihar olarak görür. Çünkü umut başka bir dünyaya duyulan özlemi ifade eder ve dine yapışıp kalmaya neden olur, aslolan ise bu dünyadan başka bir şey değildir. Bu nedenle bir dine yapışıp kalmak yanlıştır, çünkü zaten insan kendini öldürmemek için Tanrı'yı yaratmıştır. Tanrı, insanın hayata anlam verme çabasının bir ürünüdür.
Bizi kaygıda sıkıştıran şey, aslında var olanın kaybolmasıdır. Fakat bu tam anlamıyla var olanın kaybolması ya da yok olması anlamında değildir. Aslında var olan ve hiç, hep vardır ama biri kendini gizlediğinde diğeri yüzünü gösterir. Heidegger bu durumu, "var olanın raydan çıkması" şeklinde ifade eder. Kaygı, hiçi açığa çıkarır ve biz hiçi tecrübe ederiz.
Heidegger bu konuda ele alınması gereken önemli bir düşünürdür. Ona göre her şeyin temelindeki asıl mesele ölüme fırlatılmış olmaktır. İnsanın zaman zaman duyduğu iç daralması ve kapıldığı kaygı (bir nesneye ait korkudan bahsedilmemektedir) ölüme fırlatılmış olmanın insan üzerinde yarattığı o belirsiz ve nesnesiz haldir.
Sayfa 14Kitabı okudu
Filozofun ölümü, en az filozofun yaşam pratiği ya da filozofun söylemi kadar mühim ve çarpıcı, politik-estetik iletiler taşımaktadır.
Tam burada ise, bir yirminci yüzyıl varoluşçu filozofu olan Karl Jaspers'ın 'Felsefe yapmak, ölmeyi öğrenmektir" vecizi de kendi sanki manasını aşarak; "ölüm" mefhumu, mecazının da dışında çırılçıplak bir hakikatle kavuşmaktadır.
Sayfa 13Kitabı okudu
Ölüme duyduğumuz nefret ve korku tümüyle bir hatadır. Bu düşünce, Yunan filozof Epikuros'un fikirlerini yansıtmaktadır:
"Hastalıkların en korkuncu ölüm, var olmayı sürdürdüğümüz sürece bizim için önemli değildir , ölüm bizimle değildir fakat ölüm geldiğinde, o zaman da biz var olmayı bırakırız. O halde ölüm ne yaşayanı, ne de ölüyü ilgilendirir: İlki ölü değildir , ikincisi ise hiç yoktur."