Necip Fazıl’ın Batı Tefekkürü ve İslam Tasavvufu isimli eserinde ki her seferinde daha az katılarak 4 kere okudum, öve öve bitiremediği Pascal’ın, Düşünceler isimli notlarından bahsedeyim. Kitap bir kitap değil, Pascal’ın notlarıdır. İki önemli Fransız’ın ardılıdır bir nevi: Denemeler’in in muharriri Montaigne ve düşündüğü için vâr olan Descartes. Kendisi son derece yakıcı bir beyindir ki matematik ve geometride ciddi çalışmaları bulunuyor. Lisede ismini “Pascal Üçgeni” ile duymuş olabilirsiniz. Ömer Hayyam’dan bağımsız olarak bulmuştur. Tanrı kumarı da Gazzâlî’den ve Hz Ali’den bağımsız. Bu tip beyinlere matematikçi, filozof veya teolog deyip geçmek zor. Hepsi ya da daha ötesi. Düşünceler aslında bir Hıristiyanlık savunusudur ve teolojiye özel ilginiz yoksa kitabın üçte birinde sıkılırsınız. Kalanı ise dağınık aforizmalardan oluşur. Dine yaklaşımım Pascal’ınkine benzer. Kendi tümcelerimle ifade edeyim. Din, Tanrı’yı saklayan bir şeydir, gösteren değil. Ateizm nasıl ki Tanrı’nın var olmadığını söylüyorsa, Deizm de netçe görünür olduğunu söylemektedir. Din ise görünebildiğini ama gösterilemediğini söyler ki Allah’ın Bâtın ismine tekabül eder. Yani internette dolaşan iyi niyetli ama saf “2x2=4 derecesinde görmek” iddiasındaki gençlerin yaptığı mantık hatası… İnsan beyni Tanrı’yı görebilecek kadar büyük, gösteremeyecek kadar küçük olduğu için dine muhataptır. Karıncalara inse hepsi kaybeder, meleklere inse hepsi kazanırdı. Bilginin ilk iki kaynağında Tanrı “gizlenmiş”tir: 1-duyular 2-rasyonel akıl 3-irrasyonel akıl/sezgiler 4-arketipler.
Montaigne'nın denemeleri ile benzer. Yalnız Montaigne bir düşünceyi savunurken karşıtlarını 
Blaise Pascal kadar zıt bir üslupla kağıda
