İş hayatına görece geç başlayanlardanım ben. Dördüncü yılımda, ikinci iş yerindeyim ve hala alışamadığım bir düzenin içinde olduğumu hissediyorum. Çünkü oyunun kurallarını bilmiyor, gösterdikleri kuralları görünce de kabullenemiyor gibiyim. Tam da soru işaretlerimin çoğaldığı dönemde Jang Ryujin’in öyküleri çıktı karşıma.
‘Çalışmanın Hüznü ve Neşesi’ içerdiği sekiz öyküde de içime dokunacak bir özelliğe sahipti. Örneğin yoğun bir iş gününden sonra ‘kendimi şımartma isteği’, alışverişe dönen ikili ilişkiler, zamanın yokluğunu bahane edip ertelediğim şeyler.
Bu öykülerin çoğunu deneyimlediğimi düşündüm sonra. Öyküler bitip yazarın son sözünü okuyunca daha da garip hissettim. Çünkü şöyle diyordu yazar: ‘Yazmak, benim uzun zamandır sakladığım sırrımdı. Ne gariptir ki böylesine keyif alarak yaptığım bir şeyi başkalarına söylemeye utanıyordum.’
Özel sektörde çalışırken; çevresinden gizleyerek çeşitli yazma atölyelerine katılmış Jang Ryujin. Yazmaya başladıktan bir süre sonra da işini bırakıp kendini tamamen yazmaya vermiş. ‘Çalışmanın Hüznü ve Neşesi’nde yer alan öyküler kadar sevdim yazarın cesaretini de. İmrendim belki de…
.
Kitapta en beğendiğim öyküleri de yazayım: Tampere Havaalanı ve Verimsiz.
.
Umut Durmuşoğlu kapak tasarımı, Sevda Kul çevirisiyle ~
