Bu akşam belli ki uzun olacak benim için. Haletiruhiyemi yokluyorum ve hem okumaya hem de bir şeyler karalamaya cüret buluyorum kendimde, ilk önce okuma eylemini gerçekleştirmeliyim. Sıkılınca da oturur, iki kelam niyetine başlarım kendimle konuşmaya. Nasıl olsa beni benden başka bu gece duyacak hiç kimse yok. Tıpkı diğer gecelerde olduğu gibi.
Evet, ilahi kudret tarafından bile isteye damgalanmıştık bizler. Aslında üzerinde durup düşünülmesi lazım gelen bir şey varsa, o da bütün bunlar ne içindi? Neden sivilceler olmak zorundaydı her yanımda? Suratımda rengini sarımsı haliyle dışa vuran bu iğreti çıban yavruları, iki kürek omzumun orta yerlerinde bilseniz ne denli renkten renge bürünmekte ve uyuz olmuş mahlûk gibi tatlı tatlı kaşınmakta idi. İşte sırf bu sebeple, bana sunulmuş ilahi üç seçenek olsaydı, eminim ki tek şey dilerdim Yaratandan. O da, şu iki kürek kemiğim arasındakilerin, günahlarım gibi bedenimden soyulup dökülmesi olurdu her halde.
Evet, tuhaf gelecek ama sadece bunu isterdim ben. Çünkü şu zamanlarda seçtiğim başkaca hiçbir şeyin beni tatmin etmediğini, hatta ailemin neden buna benzer saçma sapan dileklerimin peşinden sürükleniyor olduğumu anlayamadıklarını ifade etmeleri, bu yaşlarda kendi başıma çok şeyin kararını almamam gerektiğini anlatıyordu sanki bana.
