Kitap başlarda güzel gitse de son bölümlerde yazarın kendi üzerinden örneklendirme yoğunluğu dolayısı ile zor ilerledi benim için. Sürekli yataktan kalkamayan depresyon zamanlarını vurgulayan örneklendirmeler ister istemez etki bıraktı üstümde. Yani gündelik hayatımda bile ağırlık hissettim. Karşılıklı konuşuyormuş hissi uyandıracak bir dille yazılmış kitap, her kapağı açtığınızda okumaya devam ettiğinizde depresyondaydım yataktan kalkacak gücüm yoktu gibi ifadelere denk gelince şöyle bir çağrışım oluyor: her gün arayıp konuştuğunuz bir arkadaşınızın ben kötüyüm depresyondayım yataktan çıkacak halim yok dediğini varsayın, ister istemez etkisi altına girersiniz. Kendinizi huzursuz hissedersiniz, sağlıksız hisler uğrar bir şekilde. o negatif durum bulaşmıştır bir kere… Bende de aynı bu his oluştu sanırım. (Etkilenmemek de tercih fakat çağrışım uyandırır nitelikte olunca o hisse giriyorsunuz ister istemez)
Kitabı bırakmak da istemediğim için ittire ittire bitirdim son kısmı.
Bir şeyleri erteleyen insan psikolojisini algılamak istediğim için bu kitabı okumak istemiştim. Eleştirebileceğim tek şey kendi üzerinden örneklendirmeleri kısa tutabilirdi yazar…
