Yalın serisinin kitap sayfaları ile buluşan son -umarım diğerlerini de okurum, çok amin- kitabı Esmerim Abre.
Öncelikle ilk kitap Lâl'i okumadan Abre'yi okuyamazsınız. Bergüzar ve Alparslan'ın hikâyesi ilk kitapta kaldığı yerden devam ediyor çünkü burada. Yazar, ilk sayfadan bir dünyanın içine çekiyor sizi ve son satırlara kadar dolu dolu bir macera okutuyor.
Kitabın arka kapağında iki cümle var: "Sevdanın yolu her zaman çiçekli bahçelerden geçmez. Aşkta maharet, dikenlerin arasındaki çiçekleri görebilmektir." Aslında Esmerim'i en net açıklayan cümleler bunlar. Üç yıl önce kurguyu okuduğum zaman da beni kalbimden vuran cümlelerdi bunlar. Dönüp dolaşıp okumuştum.
Aslıhan'ın her karakteri ayrı güçlüdür, yazdığı kadınlar hayran olunasıdır ancak Bergüzar, hepsinin enidir bence. Yaşadıkları, dik duruşu, her şeye rağmen hayallerinin peşinden koşması ve daha nice özellikleri ile Bergüzar benim için çok özel bir karakterdir.
Alparslan ise (gözümde canlanan kişiden dolayı) hep bir tolerans geçtiğim karakterdir yalan yok. Adamın ben de sonsuz geçiş hakkı var.
Bu kitapta gözyaşı var, sonuna kadar ciğerinizi söküyor. Aşk var, off hem de ne aşk. Aile var, sımsacak kocaman bir aile. Son olarak ise ağladığınız kadar güldüren dolu dolu sahneler var hatta kahkahalarınızın ayarı kaçabiliyor bazı yerlerde.
Ben Aslıhan'ın kalemini, yazdığı kurgulardaki samimiyet ve her duyguyu yaşatan havayı seviyorum. Üstelik değindiği konular güncel hayattan olması gerekenler. Kısacası her yönüyle dolu dolu bir kitap, dolu dolu bir seri bekliyor sizi. Efsane'den başlayıp yazarla tanışmanızı çok isterim ben.
