Kadın karaktere odaklanan ve insanlığın kirli çamaşırlarını bütün çıplaklığıyla ortaya seren bir Balzac klasiği okudum. Ve yazardan okuduğum üçüncü kitap oldu Eugenie Grandet. Goriot Baba ve Vadideki Zambak gibi muazzam bir etkisi olmadı üzerimde tabii, yine de okunması gereken, hoş bir klasik olduğunu düşünüyorum. Cimrilik ve aşk gibi temaların yoğun bir şekilde işlendiği bu romanda aslında insanların ne kadar tuhaf varlıklar olduğuna ve bazen de ne derece kötüleşebildiklerine tanık oluyoruz.
Cimri bir baba, dindar bir anne ve aşktan habersiz masum bir kız. Herkesin bu üç kişilik aileyi diline pelesenk ettiği bir taşra kasabasında geçen bu hikaye oldukça sürükleyici. Grandetler zengin ama yoksul gibi yaşıyor. Pinti bir babanın elinde oyuncak olan iki kadın, bazen her şeye boyun eğen kadınlarımız… Bu düzen böyle sürüp giderken hiç ummadık bir ziyaretçi olayların gidişatını değiştirmeye başlıyor. Çat kapı gelen bu misafir ise bir kuzen. Parisli bir kuzen. Genç ve yakışıklı, bakımlı ve zevkine de baya düşkün. Grandetlerin evine ışık saçan bir elmas giriyor doğrusu.
Gerisini anlatmak istemem. Yalnız mutlu sonlar, sevinç gözyaşları ve umut yolculuğu gibi şeyler beklemeyin derim. Çünkü çağımızda hala güncelliğini koruyan böyle klasikler çoğu zaman acıdır, gerçektir bir bakıma. Gerçekler de üzer. Klişe oldu biraz, ama doğru.
Beklentim büyük olmadığı için de kitaba bayıldım. Her şeyin acımasızca eleştirildiği bu kitabı ise gerçekleri okumaktan zevk alan herkese tavsiye ediyorum.
