Türk Edebiyatının ilk psikolojik romanı. Neyin psikolojisi diye sorarsanız, ihanet edenlerin psikolojisi derim. Dili zaten ağır olan roman, sadeleştirilmek istendiği bu basımında daha da ağır olmuş.
İşin aslı astarı ihaneti hiç sevmem. Kitabı zorla okudum. İhaneti aşkla süsleyen yazar, çapkın bir adamın kuzeninin karısına aşık olması ve monoton geçen beş yıllık evlilik hayatından sıkılan bir kadının içler acısı alçalması.
Süreya, Suat ve Necip üçlüsünden en çok canımı sıkan ve beni hayretler içinde bırakan şey Süreyyanın aptallığı. Onun psikolojisini zaten yazar işlemeye gerek de görmemiş. Böyle pısırık, silik ve dünyadan bihaber bir kişinin başına gelebilecek en kötü şey bu olsa gerek.
Necip denen ahlaksız, karaktersiz ve güya kadın düşmanı birinin, daha önce evli kadınlar düşüp kalktığını bilen çiftin buna rağmen kendisine bu kadar güven duyması bende bir çelişki duygusu yarattı açıkçası.
Devrin ahlak yapısının genelini her ne kadar işlemese de o dönemin belli başlı kadınlarının fikirlerinin Hacer üzerinden veriyor yazar.
İhanet, acizlerin ve güçsüzlerin işidir. İhanet alçakların ve bencillerin işidir. İster kadın olsun ister erkek, evli olduğu bir adama karşı namusunu koruyamaması, kendisi ateşe vermesinden daha kötüdür. Ki bunu kişi istediği aşkla ve güzel duygularla süslerse süslesin sonuç asla değişmez.
Kitabın sonunda Necipin ateşe atılıp suatı kurtarmak istemesi de ayrı bir muamma. Çünkü yazar inadına durmadan karşılaştırma yapıyor ve son darbesini süreyyaya bu şekilde vurup romanı bitiriyor.
