Yaşarken onun hakkında aklıma gelen imgelerin hepsi kaçınılmaz olarak yollar, kervansaraylar, yolculuklarla ilgili. Gezginlerin tetikte olma hali vardı onda. İranlı Sadi’nin dediği gibi: Yolda uyuyan ya şapkasını kaybeder Ya kafasını. … Bu yaz, seksen yaşında, gerçek Boğaziçi’nde kalırken, üzerinde gizemli bir işaret olan beyaz bir kapı resmi yapmıştı. Yalıda değil de, başka yerde olan beyaz bir kapı. …Sabahın erken bir saatinde ortak dostumuz Selçuk telefon edip Abidin’i yitirdiğimizi söyledi. (Hastanede ben uyanmadan iki saat önce ölmüş.)

Sayfa 83

Fotokopiler John Berger

Reklam

Oz

@tothecity

23 Aralık 2022 01:07

Bu sefer ağladım. Hem de bir köpek gibi, soluğum kesilircesine. Acı hayvani bir duygudur. Eski Yunanlılar biliyorlardı bunu. … Çünkü birden onun İbni Arabi’den aktardığı şu sözleri hatırlıyorum: “Adem’den zamanın sonuna kadar yaşamış ve bir gün yaşayacak olan herkesin yüzünü görüyor ve bir yere kaydediyorum…”

Sayfa 89

Fotokopiler John Berger

Oz

@tothecity

23 Aralık 2022 01:05

Abidin Dino sevgili Güzin’iyle, bir dönemde Paris şehrinin ressamlar için yaptırdığı sanatçı stüdyolarını içeren büyük apartmanlardan birinin dokuzuncu katında oturuyordu… Çeviriler, şiirler, mektuplar, heykeller, desenler, matematiksel modeller, rakı ve kakaolu bademler, Güzin’in Türkçe radyo programlarının kasetleri, şık kıyafetler (ikisi de kendi tarzlarında kusursuz birer moda yaratıcısı gibi giyinirlerdi), gazeteler, çakıl taşları, tuvaller, suluboya resimler, fotoğraflar – her şey orada yerli yerine yerleştirilmişti. Ne zaman onları ziyarete gitsem, oradan kafam uçsuz bucaksız manzaralarla dolu olarak çıkardım – hatta Abidin’le Güzin’in içinde yaşadıkları bu otobüsü sürdükleri o koca Anadolu’nun manzaralarıyla. Abidin Dino bu hafta Paris’te Villejuif Hastanesi’nde öldü. Sesini yitirdikten konuşamayacak hale geldikten üç gün sonra.

Sayfa 87

Fotokopiler John Berger