Şimdi, karanlıklar içindeki bekçi gibi, gecenin insanın yerini belli ettiğini farkediyor: şu çağrılar, şu ışıklar, şu kaygı. Karanlığın koynundaki şu tek yıldız: bir evin yalnızlığı. Yıldızlardan biri sönüyor: sevgisi üstüne kapanan bir ev bu.
Ya da sıkıntısı üstüne. Dünyanın geri kalan yanlarına el etmekten vazgeçen bir ev bu.