Okurken oldukça zorlandım. Çok ağır bir dil söz konusu ve olaylar ile kişiler arasında bağlantı kurmak benim açımdan mümkün değildi. Yinede sabırla sonuna kadar okudum. Yalnız bir daha bu yazarın başka herhangi bir kitabını okuyacağımı düşünmüyorum. Yangından kurtarılan bir çocuk var. Kurtarıldıktan sonra çok ağır ameliyatlar geçiriyor. Geriye bir ucube kalıyor, kimse onu bu şekliyle kabullenmek istemiyor. Fiziksel görüntüsünün yaratmış olduğu olumsuz durumu kapatacak başka herhangi bir özelliğide bulunmuyor. Bir günahkar olduğunu düşünüyor ve hep gözlerden, insanlardan uzak bir yaşantı sürdürüyor. Avustralya kıtasına gidiyor ve oradaki yaşantısıyla eski ahitte yazılan olaylar arasında bir bağlantı kurarak herhalde aziz şeklinde yine Londraya dönüyor. Babaları tarafınan ihmal edilmiş ikizler, şehvet düşkünü olan bir kitapçı ve doğaüstü güçlere inanan edvin bell isminde bir adam ve pedigree isminde bir sübyancı öğretmenin eski köprü üzerinde yeralan birbirine uzak olaylar örgüsü söz konusu. Ne anladım peki bu kitaptan. Aslında tam bir hayal kırıklığı, pek birşey anlamadım. Sadece şunu söyleyebilirim. İnsanların fiziksel görüntülerine, statülerine bakarak önyargılı olmamalıyız. Bazen suçlu olarak gördüğümüz, sandığımız kişinin masum olabileceğini yine dürüst, saygın kabul ettiğimiz bir kişinin ise derinlerinde şehvet düşkünlüğü, sübyancılık gibi karanlıkları barındırabileceğini varsaymalıyız. Belirgin bir mesajı yok kitabın. Karanlığın içinden bulup çıkarsama yapmamız istenmiş sanki. Yalnız çok karanlık bırakıldığı için, karanlığıa teslim olmuş. Zifiri karanlık...
