Ben bir Charles Bukowski modası olduğunun farkında değilim. Yalnız yaşayan biriyim, kalabalıktan hoşlanmam; bu tür tuzaklara düşmeyecek kadar yaşlı, kuşkucu ve çakalım. Bu iki haftada yaptığım üçüncü söyleşi, ama ben buna modadan ziyade matematiksel bir tuhaflık olarak bakıyorum. Umarım hiçbir zaman moda olmam. Moda olmak lanetlenmek demektir. Bende ya da yaptığım işte bir tuhaflık var demektir. Sanıyorum 46 yaşynda, 11 yıl boyunca sessizce çalıştıktan sonra böyle bir şeyden endişe etmeme gerek yok. Tanrılar benimledir umarım. Benimle olduklarını düşünüyorum. Ama bu söyleşilere bile temkinli yaklaşıyorum. Anlamakta güçlük çekiyorum doğruyu söylemek gerekirse. Benim işim bir odada tek başıma oturup yaratmak ya da yaratamamak. Gerisi hikaye. Ben bu sorulara herkes yalnız kalmak istediğimi ve bunun nedenlerini bilsin diye yanıt veriyorum. İşe yarar belki. Kapımı fazla insan çalmıyor. Bunun için de müteşekkirim. Belki ilerde kapımı çalanların sayısı daha da düşer. Bu kadınları içermiyor yalnız; bir kadını yatağa atmak için işimi bir kenara koymaya her zaman hazırım. Kadınlar söz konusu olduğunda ruhum tekliyor, aksini iddia edecek değilim.
