Şiir seven ama aşırı şiir seçen bir okurum. Şiir yazmayı çok kolay görünen ama çok risk içeren, hani rezil de eder vezir de derler ya tam da bu ifadeye benzeyen bir eylem olarak görüyorum. İyi yazmaya çalışırken çok sıradanlaşabilirsiniz de harika bir şey de ortaya çıkabilir.
Çok başarılı şairlerin şiirlerinde bile bana sıradan kalıplar gibi gelen, evet güzel ama benlik değil dediğim şiirler oluyor. Eminim herkesin oluyordur. Didem Madak seveniyim, tam olarak o tarz şiirlere bayılıyorum, hani konuşur gibi, hani biraz da sanki şiir değil de düz metin gibi, hikaye gibi.
Ama Cemal Süreya, bu kitap ile beni benden aldı, tutulu kaldım. Bu eski düşüncemi yıktı, daha az elemeye başlayacağım belki artık şiirleri ya da belki bu tarz şiirleri de seveceğim bilmiyorum.
Cemal Süreya şiirlerini daha önce de okumuştum. Ama Güz Bitiği'nde tam ne var bilmiyorum, başka bir tutuldum bu şiirlere.
Güz başına yakın okudum diye mi?
Hayatımda bir güz dönemi yaşıyorum diye mi? Bahar severim diye mi?
Cemal Süreya bu kitaba başka bir aşkla mı yaklaşmış, sevgi mi katmış.
Bilemedim.
Kısacası ben çok sevdim.
Ne diyeyim ki başka.
"Keşke yalnızca bunun için sevseydim seni."
