Hawara Dîcleyê
Mehmed UzunSözler ve Alıntılar
Ermen mirin. Suryan, keldan, nastûrî bêhejmar mirin.
Êzidî mirin. Kurd mirin.
Ez jî ê bimirim. Ez bi birîna xwe dizanim, ev birîn nacebire, ev ê min bikuje.
Dîcle çi dibêje? Guhê xwe bidin ser dengê Dîcleyê, bi dîqet, bi hizir.
Bibêjin ka gotina Dîcleyê çi ye?
Ez, dengbêjê Dîcleyê, ji we re bibêjim; deng, dengê mirî, windabûyî û jibirbûyiyan e û ava Dîcleyê strana zîz a wan dibêje.
Fermo, ev jî çîroka min û deng, xewn û xeyalan e.
Berî ko hûn bipirsin, ez bibêjim we ka Jibîrbûyî kî ne.
Jibîrbûyî, ez im; Biro, Biroyê Dengbêj, yan jî em bibêjin, Biroyê Êzîdî, yan jî Biroyê Kor, yan jî Biroyê Dirêj.
Jibîrbûyî, Ester e; Estera ko min jê re digot, Stêr, an jî Estera file, keldan, nastûrî, yan jî Stêra ezîza ber dilê min, roniya çavê min, Ester, sêwiya zarşêrîn e zarwinda, bejn û bala lihev...
Jibîrbûyî, Mîr e. Mîrê Cizîra Botan, serekê Ezîzan, an jî Mîrê serhildana kurdî, yan jî Mîrê nefîkirî, yan jî Bavê Têlî, Têliyê kor ko hevalê min e.
Dengbêj, gula civat û govendan in, îcar herçî ez im, hevalên min dibêjin, ez stiriyê gulan im. Ez li kû, dengbêjî li kû!
Dengê dengbêjên ko her tim dengê methiye û pesnan e, hema çi bigire
her tim bi şox û şeng e.
Mîrkuto, lo mîrkuto
Dikute, lo mîrkuto
Mîna darkutkuto
Her dikuto, her dikuto!..