Her yeni kitabıyla, zaten bende zirve yapmış kıymetine, bir o kadar daha kıymet katan yazarımız Sevgili Bora Abdo, yine yazmış yazacağını... Aslında “yazmış” demek yetersiz kalıyor; çünkü o nasıl kuvvetli bir kalemdir ki her öyküyü “işliyor; dokuyor; kazıyor” demek istiyorum. “Mandal İzleri” öyküsüyle, iki kardeşin 70 yıl sonraki ilk görüşmelerinde yaşadıklarını ve diyaloglarını, kelimelerin gerçek semantiğinden çok daha fazlasını katarak yüklediği anlamlar ile insanın yüreğine ve boğazına düğüm düğüm “işliyor”. “Nota” öyküsüyle, kendisine güzel söz söyleyenlerin yanında değil de hep hakaret edenlerin arkasından gitmiş ve hayatının geri kalanında da kendisine eziyet edecek insanları çaresizce arayan ünlü ve artık kimsesiz yaşlı bir müzisyenin feryadı ile derman bulmaya geldiği büyücü kadın arasındaki bağı büyük bir ustalıkla “dokuyor”. “Baston” öyküsüyle, bir çocuğun, anneleri bir-babaları ayrı olan ağabeyinin babaannesinin ölümüne şahit olduğu ve sanki o anı biz yaşıyormuşuz gibi anlattığı sahneyi beynimize “kazıyor”. Ve tabii ki bu kadarla da kalmıyor. Diğer öyküleriyle de yüreklere işleyen anlatımı sayesinde, başta da söylediğim gibi, var olan kıymetine kıymet katmayı fazlasıyla ve hakkıyla kazanmaya devam ediyor.
Yine ve yine kendisinin sayesinde, hem edebi bir hazzın verdiği doyumsuz bir yolculuk yaşadım, hem de eşsiz güzellikteki Büyükada’nın yokuşlarında ve iskelelerinde, gri ve soğuk bir havada, hüzünlü ve duygu yüklü bir gezinti yaptım.
Ellerinize sağlık, yüreğinize huzur ve kaleminize sonsuz mürekkep diliyorum Sayın Bora Abdo... Siz hep yazın...
Sevgiyle...
