Hımbıl
Birol İnanHımbıl Gönderileri
Hımbıl kitaplarını, Hımbıl sözleri ve alıntılarını, Hımbıl yazarlarını, Hımbıl yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Umut zamanla ilgiliydi, zaman umudu bir fare gibi yavaş yavaş kemirirdi. Tam olarak yok olduğunda aynaya bakardınız;umudu olan o insandan çok farklı bir insana dönüşmüşsünüz."
"Dışarıdan narin görünse de içi mermer gibi sert veya tam tersi de olabilir. Ne fark eder? Hepimiz zamanından önce olmuş ham birer meyve gibiyiz. Öyle umutsuz ve mutsuzuz işte."
"İhtiyacımız olan tek şey sevgi.Korkmayın, sevin birbirinizi.Hayatın boşluğunu masallar doldurmaz.Sadece çıkın karanlık odalarınizdan.Işığa,sevgiye koşun."
Boşluktayken insan ağlayamıyor, biliyor musunuz? Saçma sapan şeyler geliyor aklına, biraz güzel şeyler; şaklabanlık, komiklik gibi. Kaçıp kurtulmak dürtüsü, ama nereye? Zihni uzaklaştırmak en iyisi. Hiç olmamış farz etmek, geriye sarmamak, sarsan da kötü anları zihinden silmek kastettiğim, ses dosyalarında yaptığım gibi. Parmağını sabit tutuyorsun, delete tuşuna basıyorsun o kadar.
Yaşayamadığın, yaşasan bile unuttuğun şeylerdir geçmiş. Gelecek de öyle, bilinmez. Şimdi ise su içene kadar değişmiyor mu? Öyleyse şimdi diye bir zaman da yok. Tek kelime bile yazamadan en kısa anı bile kaydedemeden kayıp gidiyor çünkü. Yaşadığım şu anı bile anımsamak için geç. Doğumla ölüm arası sıkışmış hikayeler... Bu hikayelerin içindeki insanlar çakılıp kalmışlar, şimdiki yaşamları sandıkları geçmişlerine. Düne tırnak geçirmişler, bir türlü peşini bırakmıyorlar
"İşine yaramayan şeyler yük olurdu insana. Birilerini mutlu edecek diye bunca yükü taşımak nedendi?"
Bizim ülkemizde güneşten bol bir şey yok ama bizde daha çocukken ölür insan. Ülkenin gündemi öldürür insanı; gazetelerde yazılanlar, çizilenler.. Resimli de olsa gridir haberler. Siyaha çalan gridir bu, umut yoktur içinde. Bu grilikte yavaş yavaş ölürsünüz ama adına "hayat" denir.
Yazarken, daha doğrusu annemi düşünürken hala içimin derinliklerinde bir yerde bir sızı başlar, gitmez. Uzun süre karnımın içinde çalkalanır. Sözcükler kağıda döküldükçe içimdeki sızı artık karnıma sığmaz, boğazıma kadar yükselir.
