Oktay Akbal’ı ilk defa çocukken Dondurmalı Sinema isimli öykü kitabıyla tanımıştım. Uzun bir süre eserlerini okumadığım yazarın bu romanı 1975 yılında yayımlanmış. Yetmişli yılların aydınının gözüyle bireyin içinde bulunduğu sıkıntılı durumları anlatmış yazar. Karısı ile mutlu olmayan bir gazetecinin mutluluğu başkalarında araması, kendi iç dünyasındaki derin sorgulamasını anlatıyor. Karakter insan bir ormandır diyor ardından sorgulamalarının sonucunda fikir değiştiriyor. “Değilmiş, insan orman falan değil.” “İnsan… Yalnızca insan. Tanımı bu kadar kısa, insan insandır,ne orman, ne deniz, ne dağ.”
