İnsan bir garip hayvandır ki herşeye alışır. Her alışmadığı şeyden korkar. Hatta, bazı kere o kadar korkar ki mesela dünyada en çok, sonsuza kadar sürmediği bilinen ikbâlden (mutluluktan) ayrılmayı bile tercih eder.
Sanki karanlık, evrenin sonsuzluğunun her yanı kâbuslarla kaplanmış da sürekli üzerine saldırıp duruyordu. Mehpeyker' in hayaliyse melek kılığına girmiş bir şeytan gibi vicdanına musallat olmaktan bir süre geri kalmadı.
İnsan her adımını mezardan uzaklaşmak için atar. Yine her adımda mezara bir adım daha yaklaşır!
( Nitekim her nefesi hayatını uzatmak için alır. Yine her nefeste hayatın da bir nefeslik zamanı azalır!...)