Birisi üzerine eğilerek, “Bitti,” dedi.
İvan İlyiç bunu duydu, içinden tekrarladı. Kendi kendine, “Ölüm bitti,” dedi. “O yok artık.”
Derin bir soluk aldı. Bu soluk alış yarıda kaldı. İvan İlyiç boylu boyunca uzandı ve öldü.
25 Mart 1886
Kısa ve etkili bir hikaye. Hayatı sorgulatan,son nefesimi verirken,nasıl yaşadım sorusuna cevap aratan bir hikaye. Tolstoy'u okumayı bu yüzden seviyorum.Eserlerinde hep gerçek yaşamın izleri var. İvan İlyiç'in Ölümü'nü okurken hikaye yazılalı sanki onca yıl geçmemiş gibi. Doğduk,yaşıyoruz ve ölüm birgün bizi almaya geldiğinde,yaşadığımız hayatı sorgulama fırsatımız olursa, yaptıklarımızdan memnun mu olarak bu dünyadan ayrılacağız,yoksa pişman mı? Belki de asıl soru bu?