Sana hislerimi bütün coşkuluğu ile anlatmaktan korkuyordum. Ya beni küçümserse diyordum, ya zayıf bulursa, ya sevmezse? Ama sevginin maskeye ihtiyacı yoktu, koltuk değneklerine ihtiyacı yoktu.
Sevgi garip bir yangın.
Yaşaması için büyümesi gerek. O yangına her şeyini atacaksın, zamanını, gururunu, dehanı.
Ve kül olacaksın.
İnsanlar ondan korkuyor, ondan yaşamıyorlar.
Vatan haininden aydın olmaz. İnsanlık haysiyetini bütünü ile kaybeden bu zavallılar hiçbir devrin ve hiçbir medeniyetin ölçüleriyle aydın sayılamazlar.
Kendimi bir mektupta seyrettim. Büyülü bir
ayna idi bu. Bu aynada bütün paslarından arınmış ve tanrılaşmış bir Cemil Meriç vardı. Senin Cemil’in. Bu aynada ikimiz vardık. Eriyen, dağılan, kaynaşan ikimiz.
Düşünce dünyasında hiçbir fetih nihai değildir. Hepimiz birer Sisifos'uz. Hele, diyalogun olmadığı bir ülkede.. Türk aydınının kaderi, mahbesinde şarkılar söylemek. Bu lanetler berzahından nasıl ve ne zaman kurtulacağız?