Kitap, bir ilk kitap gibi, yazar her şeyi yazmak istemiş, ne kadar çok şey bildiğini ispat etmek istemiş gibi, kalabalık ve yer yer ne dediği anlaşılmıyor. Kendini aramanın izinde, kaçan karısını ve örnek aldığı kuzenini izlerken, bazan kuzenine bazan kendisine dönüşüyor. Delilik sınırında bir karekter. İstanbul'un dehlizlerinde, pavyonlarında, ara sokaklarında, denizlerin üstünde ve altında, tebdil-i kıyafet giyip bir serüvene çıkıyoruz. Celal köşe yazarı ve aynı sınırda gezen onlarca okuru var. Fanatiklik boyutunda bir fanboy kitlesi var. Yazarın kitabın sonunda, kitap hakkında düşünceleri yazdığı bölümde, kitabının anlaşılmayacağını ne anlattığını anlatamayacağından korktuğunu söylemiş yazarken, ne yalan söyleyeyim kitap biraz ne anlattığını bilmiyormuş bir his verdi bana. Ne de olsa açıklama kitabı tadında bir de Kara Kitap'ın Sırları diye bir kitap daha çıkardı. Kullanma kılavuzu gibi. Yeri gelmişken bir roman üzerine seksen değişik olay olması beni kitaptan ve yazardan soğutuyor. ( Bu kitap onuncu ve yirmibeşinci yıl özel baskı yaptı mesela. Orijinalini alanlar enayi miydi? Bir araştırmacı kara kitap üzerine yazılan köşe yazılarından bir kitap çıkardı. Aynı şey Masumiyet Müzesi'nde de geçerli. Kitap üzerine o kadar başka kitaplar yazıldı ki, kitabın her sayfasını ya da anlattığı her bölümü anlamak için bir kitap alacak duruma geldik. ) Orhan Pamuk için bir yazar; En iyi eserlerini Nobel'den sonra yazdı diye bir yorumda bulunmuştu, sana katılıyorum canım.
